20 weken echo

Door Sharona. Ik las de blog van Maike over haar 20 weken echo. Hoe ze ervan genoten had en hoe goed het gelopen was. En meteen moest ik weer terug denken aan mijn laatste 20 weken echo.  Een 20-weken echo geeft je helaas niet altijd het nieuws waar je op zit te wachten. Deze blog is speciaal voor de mama’s en papa’s die weten in wat voor een achtbaan je terecht kunt komen na een 20 weken echo. Niet om je bang te maken, maar zodat je weet……ik ben niet alleen!

Mijn 20 weken echo

Als de dag van gisteren kan ik me mijn tweede 20 weken echo herinneren. Het was een woensdagmiddag, ik had de ochtend gewerkt en was tegelijkertijd met de kinderen naar huis gegaan. Ik beloofde mijn klas dat ik die avond nog op het muzikale optreden zou komen, die ze met een externe docent hadden ingeoefend. Wat zagen ze daar na uit!

Omdat de 20 weken echo voor onze oudste dochter niet positief was verlopen vanwege ruimtegebrek in ons eigen ziekenhuis (manlief kon er met zijn rolstoel bijna niet bij, gedoe met de echoscopist), waren we doorgestuurd naar een groter (toevallig  academisch) ziekenhuis. Familieleden die we vertelden dat we naar dit ziekenhuis doorverwezen waren dachten dat er medisch iets met ons kindje aan de hand was. Dat zou dan de reden van ons bezoek daar wel zijn.

Geen zorgen

Ik lachte al deze zorgen weg. Nee hoor het was puur een kwestie van rolstoeltoegankelijkheid, niks aan de hand! Wij gingen vingertjes en teentjes tellen en, voor manlief niet geheel onbelangrijk, horen wat het geslacht van het kindje was. Zelfs aan de inschrijfbalie zei ik nog zelfverzekerd dat het niet nodig was me in te schrijven voor het digitale patiëntensysteem. Ik zou immers alleen voor een echo komen en daarna niet meer terugkomen. Hoe erg ik dit mis had kwam pas later aan het licht.

Lees ook: GENDER REVEAL: EN HET IS EEN…

Daar gaan we dan

Ik lag ontspannen in een super ruime kamer op de behandelbank, terwijl manlief er wat verder vanaf stond om de echoscopist alle ruimte te geven. En wat waren we gelukkig toen ons kindje in beeld kwam. Helemaal toen er ook flink wat 3d beelden werden gemaakt. We genoten van deze speciale beelden, omdat we wisten dat ze in ons eigen ziekenhuis deze niet konden maken. We zagen het als een extra voordeeltje.
De echoscopist vertelde wat over wat ze zag en keek goed rond. Op een gegeven moment hoorde ik haar tegen haar collega zeggen dat ze even moest vragen of gynaecoloog X op de gang bleef wachten. Heel ver weg in mijn hoofd ging een klein alarmbelletje af, maar deze verdween snel weer toen ze verder ging met het in beeld krijgen van onze baby. Het alarmbelletje hield zich stil en dacht dat het gebruikelijk bij een academisch ziekenhuis was om de arts ook even te laten kijken. Hup: terug genieten van de kleine spruit.

En toen ging het mis

Goed mis. De gynaecoloog kwam binnen en bekeek samen met de echoscopist de beelden. En langzaam kwamen er in hun gesprek woorden voorbij die de grond onder ons deed verdwijnen.
“Ja, je hebt het goed gezien.” “Hernia”. “Breng nog maar extra in beeld”. “Ouders hierna bij mij.”
De gynaecoloog verdween weer naar de gang en de echoscopist ging verder met het maken van de echo. In haar ogen kon ik medelijden zien. In mijn ogen kwamen steeds meer tranen op. Tranen waar ik hard tegen aan het vechten geweest was, omdat ik wilde volgen wat de gynaecoloog en echoscopist met elkaar aan het bespreken waren.

Honderden gedachten gingen er door mijn hoofd. Wat was er aan de hand? Was ons kindje verlamd? Ging ons kindje het redden? Wat vond manlief ervan? Ik kon hem niet goed aankijken, dus ik kon niet peilen of hij helemaal doorhad wat er gezegd werd.
Niet alle vragen bleven in mijn hoofd, ik onderwierp de echoscopist ook aan een kruisverhoor. Maar getraind als ze was kon ze niet de antwoorden geven waar ik naar op zoek was. Daarvoor moesten we toch echt bij de gynaecoloog zijn. We kregen extra echo’s mee van ons kleine spruit en mochten door naar een andere kamer waar de gynaecoloog al op ons zat te wachten. Door alle consternatie vergaten ze bijna het belangrijkste waar manlief voor gekomen was, het geslacht van het baby’tje. Gelukkig konden ze dit nog vlug opschrijven.

Bij de gynaecoloog

Vol tranen, twijfels en angsten hebben we het gesprek gevoerd met de gynaecoloog. Het kwam er op neer dat ons kindje dusdanig ziek was, dat er een grote kans bestond dat het na de geboorte zou overlijden. Niet direct, maar er moest gevochten gaan worden voor het leven. En dat kon een lange en moeilijke reis worden, waarbij elke uitkomst mogelijk was. Geen garanties, behalve die van een enorme achtbaanrit.

Er was nog een andere optie. Een ander karretje op de achtbaan……. en dat was het beëindigen van de zwangerschap. Het geboren laten worden van ons kind en het afscheid moeten nemen. Maar dan wel vlug, omdat ik bijna aan de 24 weken zat. Met 24 weken had ons kindje wettelijk het recht om te leven.
We zouden een paar dagen later een gesprek hebben met een specialist en nogmaals met de gynaecoloog om meer te horen wat de ziekte inhield. Wat we in ieder geval begrepen hadden, was dat ons kind CHD had (Congenitale Hernia Diafragmatica). Door een gat in het middenrif zijn de organen (lever, darmen, maag) naar boven verplaats. Dat zorgt ervoor dat de longen en het hart in de verdrukking zijn.

En nu?

Totaal ontredderd zijn we naar huis gegaan, vol met vragen en onzekerheden. We stonden voor de moeilijkste keus van ons leven. En zonder dat we precies wisten wat CHD betekende wisten we stiekem al wel welke keus er het best bij ons zou passen. Ik denk dat we toen al een groot gedeelte van het besluit hadden genomen.

Terwijl we druk waren om naar huis te komen, om daar de opa’s en oma’s te kunnen inlichten dacht ik meteen aan mijn klas. Ik kon me met geen mogelijkheid vertonen op hun uitvoering. Ook al had ik ze het beloofd (en ik zeg altijd: wat je belooft moet je doen). In tranen heb ik mijn duo opgebeld en kort uitgelegd wat er aan de hand was. Me zelfs nog verontschuldigd dat ik er in de drukke tijd (einde schooljaar) tussen uitviel en nog niet wist of ik terug zou komen. Hoe stom het is om bij zoiets stil te staan merk je wel aan de hartverwarmende reactie die zowel mijn duo als directeur (want ja, die moest ook gebeld worden) gaf.
Een weekje hebben we genomen om naar alle specialisten te gaan en te bedenken wat we wilden. Maar we wisten het eigenlijk al heel snel. Dit gevecht gingen we aan. De kleine zou de kans krijgen om te leven!

Wie weet vertel ik jullie nog wel eens over de achtbaan die we daarna ingingen. Maar voor nu wil ik ouders die ook een minder leuke 20 weken echo krijgen en voor de moeilijkste keus uit hun leven staan, de kracht en sterkte toe wensen om vanuit hun hart de keus te maken die bij hen past!

Lees ook: KIND VOORBEREIDEN OP DE KOMST VAN DE BABY

Uitgelichte foto: Shutterstock

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren