Gesloten kind

Als je een gesloten kind hebt

De drie kinderen van Suzanne zijn alledrie ontzettend verschillend. Zowel in karakter als interesses verschillen ze dag en nacht. Zo is de een een open boek, de ander is een gesloten kind. 

Als ouder verwonder ik me nog elke dag over de ontwikkeling van die persoonlijkheden en vervult het me met trots om te zien hoe ieder zijn eigen weg kiest.

Ieder kind is anders

Een van de grootste verschillen tussen de oudste en de middelste is dat de één een open boek is, terwijl de ander heel erg gesloten is.

Gebruiksaanwijzing voor je kind

Waar wij dus dachten na een heleboel gepuzzel met de oudste eindelijk de gebruiksaanwijzing voor het opvoeden van kinderen te begrijpen, konden we bij nummer twee helemaal opnieuw beginnen.
Zelf ben ik net als mijn oudste. Als er iets speelt dan lees je het zo van mijn gezicht af. Dat ik dat niet kon zien bij mijn dochter, maakte me vaak onzeker. Ik voelde dat er iets aan de hand was, maar wát kon of wilde dochter me niet vertellen en daardoor kon ik haar niet helpen.

Machteloos gevoel

Elke ouder kent dat machteloze gevoel wel als je je kind ergens mee ziet worstelen, maar enkel vanaf de zijlijn toe kunt kijken. Haar dwingen om te praten werkte averechts. Ze kon het gewoonweg niet verwoorden, waardoor we regelmatig een koppige of driftige bui over ons heen kregen.

Er waren momenten waarop ze zo door mijn vingers heen leek te glippen. Dat we er iets mee moesten was duidelijk, maar hoe krijg je een binnenvetter aan het praten?

Tips voor gesloten kind

We hebben verschillende dingen gedaan om onze dochter te stimuleren om zich meer open op te stellen en onze hulp te accepteren.

  • Het allerbelangrijkste is dat we haar continu hebben laten weten dat we er altijd voor haar zijn als ze ons nodig heeft. Niet alleen door dat te zeggen, maar vooral ook door haar te laten voelen dat we in de buurt zijn.

mama ik heb het moeilijk

  • We hebben een heen en weer schriftje in het leven geroepen, waarin ik mijn gevoelens en gedachten kon opschrijven, maar waarin juist zij ook aan kon geven wat ze nodig had. In eerste instantie was ik het vooral die schreef dat ik het moeilijk vond dat ik haar niet kon helpen. Maar al snel kwam vanuit haar de schreeuw om hulp die ze niet kon hardop kon zeggen. “Mama, ik heb het moeilijk.”
  • Als er dan toch een driftbui kwam, lieten we haar eerst even uitrazen. Namen we zelf ook de tijd om te bedenken waar dit vandaan kwam. En probeerden we vooral begrip op te brengen voor wat moeilijk was voor haar. In plaats van geïrriteerd te zijn, omdat dingen anders liepen dan wij wilden. Natuurlijk was dat niet altijd makkelijk. Wij zijn ook maar mensen. Maar we merkten al snel dat de bui sneller voorbij was als we het op deze manier aanpakten. Later konden we haar gedrag bespreken. Dan gaf ze zelf al aan dat ze het niet zo handig had aangepakt. En gaven wij soms ook eerlijk toe dat wij te snel geïrriteerd of boos waren. Want als ouders mag je ook fouten maken en daarop terug komen bij je kinderen.
  • Regelmatig plakte ik ergens een memo op met daarop een complimentje of een lief woord voor haar. Gewoon zomaar een briefje op haar bed waarop stond dat ik zo trots was op haar. Of een lachend gezichtje op haar banaan met een dikke kus van mama.
  • We plannen extra qualitytime in. Soms gaan we samen ergens naartoe, maar het kan ook gewoon een tutmiddag met gezichtsmaskers en nagellak zijn. Die tijd nemen we ook voor onze zoons, hetzij zonder nagellak en gezichtsmaskers. Elk kind geniet zo van de één-op-één- aandacht.

De zorgenboom

De zorgenboom

 

Momenteel werken we met een zorgenboom. De boom is voor ieder lid van de familie te gebruiken, maar het doel is natuurlijk om te stimuleren dat zij haar zorgen makkelijker kan delen met ons. Het werkt als volgt; op de deur hebben we een boom gemaakt van papier. We hebben appeltjes geknipt om in de boom te hangen. En als je een zorg hebt, dan hang je die in de boom.

Zorg

Een tijdje terug hing ze haar eerste zorg op. “Ik maak me zorgen dat ik mijn toets niet kan vinden en maken.” Ze was de samenvatting van haar toets kwijt en hoewel ze nog een week had om te leren, sloeg de paniek toe. Waar ze eerst haar zorgen en onzekerheid zou maskeren met een grote mond en een driftbui, durfde ze nu haar zorgen te delen via de boom!

We hebben de appel laten hangen, een nieuwe samenvatting geregeld en de toets is inmiddels gemaakt. De zorgen waren voorbij en de appel kon geplukt worden.

Appel de zorgenboom

En nu?

Alle dingen die ik hierboven heb beschreven, en nog een aantal meer die geen effect hadden, hebben we de afgelopen jaren met mijn dochter geprobeerd. Het is een langdurig proces en ik heb inmiddels ook geleerd dat ik niet altijd moet willen dat mijn dochter mij alles vertelt. Sommige dingen mag ze lekker voor zichzelf houden. Maar als er echt iets is wat ze kwijt moet of wat haar dwars zit, hoop ik dat ze uit zichzelf naar me toe zal komen. Dat doet ze gelukkig al steeds vaker.
Voorlopig blijft de boom nog hangen bij ons en vindt mijn dochter af en toe een briefje met wat lieve woorden.

We zijn op de goede weg.

Is jouw kind ook gesloten?