Door Tessa. De afgelopen periode stond in het teken van het thema lente/pasen/boerderij. Lente omdat het lente is geworden. Pasen omdat wij als protestants-christelijke school hier aandacht aan schenken. En boerderij omdat het groepsbezoek gepland was.
Vandaag (04/04/2016) was het dan zover; ik ben met mijn groep 3 kids naar Boerderij Nieuw Slagmaat in Bunnik geweest.
Er is niets leukers om als stadsschool de mogelijkheid te hebben om een boerderij te bezoeken. Ik, als leerkracht, maak van deze mogelijkheid gretig gebruik. Het is voor stadskinderen een enorme ervaring, wel even iets anders dan de kinderboerderij die in de wijk staat. Maar de weg er naar toe verliep niet zonder slag of stoot.
Het begin
Vlak voor de voorjaarsvakantie kreeg ik een herinnering met de datum van mijn groepsbezoek. Mijn ervaring is dat ouders informatie hierover vlak voor een vakantie, na de vakantie weer op de achtergrond hebben geplaatst, dus ik besloot om gelijk na de vakantie een mailtje rond te sturen met de oproep wie er konden rijden/helpen. Eén moeder mailde vlot terug dat ze ging kijken of ze kon rijden en zou me hier later nog over terug mailen. Aan het einde van de week had ik met zekerheid één vader die kon rijden. Hij had hier speciaal vrij voor genomen.
Op de helft
Na de eerste week, restte de tweede week. Deze week hoopte ik toch wel op nog wat meer respons, maar toen ik maandag van verder niemand iets gehoord had, besloot ik een herinneringsmailtje te sturen. De eerste moeder reageerde dat ze mee kon. Bingo, twee ouders, 10 kids een plekje (ikzelf zou ook rijden). Nog 6 kinderen die een plekje nodig hebben. Woensdag had ik nog steeds voor 6 kinderen een plekje nodig. Nu begon ik toch wel wat zenuwachtig te worden. Maandag zou het bezoek zijn, maar als ik voor 6 kinderen nog een plekje nodig heb…
Meedenken
Dus ik nogmaals een mailtje naar ouders sturen. Deze keer het wat dramatischer aangepakt. In de trant van: als ik voor 6 kinderen geen plekje heb in een auto, kunnen we maandag niet naar de boerderij gaan.
Een moeder mailde terug dat ze het heel vervelend vond, maar echt niet mee kon. Of fietsen geen optie is, zo ver is het niet en had je niet zoveel auto’s (lees begeleiding) nodig. Nou, ik weet niet hoe je voor je ziet om met 16 kids van 6/7 jaar op de fiets, op de grote weg, richting Bunnik te gaan, maar zonder één op één begeleiding vind ik dit onverantwoord en zul je mij dit niet snel zien doen.
Een andere moeder mailde terug dat als het echt niet anders kon, ze vrij zou nemen zodat de kinderen toch konden gaan, ze vond namelijk niet dat zij de dupe moesten worden. Dus donderdagochtend meldde ik haar dat ik graag van haar hulp gebruik wilde maken. Dit betekende namelijk dat ik nog één auto nodig had. En prompt kwam een vader melden dat zowel hij als zijn vrouw konden rijden. Zo ga je dan van te weinig auto’s naar te veel auto’s. ‘s Middags de moeder maar even gemeld dat ik genoeg auto’s had, zodat ze kon werken.
Het bezoek
En dan is eindelijk de dag van het bezoek aangebroken. ‘s Ochtends toen ik de kinderen ging halen, zag je al de uitgelaten gezichtjes. Ouders die reden waren welkom in de klas, van de vier, bleven er twee, waarvan één in de klas. En dan om 8.45 uur was het eindelijk zo ver. Op naar de boerderij. En dan weet je de weg, en volg je toch de TomTom om natuurlijk prompt verkeerd te rijden. Dus eigenwijs terug gegaan en mijn innerlijke TomTom gebruikt, omdat ik de weg nog redelijk herkende van vorig jaar. Niet zo veel later reed ik het erf op. Drie ouders waren er al, op de vierde moesten we nog even wachten. Maar dat wachten vonden de kinderen niet zo erg. Ik was nog niet uit mijn auto gestapt of de kinderen informeerde me dat Prul de hond inmiddels was overleden, maar dat ze een nieuwe hond Loekie hadden die vijf maanden oud was. Een leuk speelkameraadje om de wachttijd te doden.
Toen iedereen er was, werden we officieel welkom geheten op de boerderij. We werden ontvangen in de stal en mochten op de klaargezette strobalen gaan zitten. Ik geloof dat de kinderen de koeien die in de stal stonden nog niet echt geregistreerd hadden, want ineens paniek toen er één ging snuffelen aan een jas. Eenmaal gewend, bleef iedereen rustig zitten. Nou ja, rustig… Loekie zorgde voor veel vermaakt en eiste de meeste aandacht op. Toch waren de meeste kinderen goed naar de boerin aan het luisteren. Een van de leuke dingen die we mochten doen was een boerenpaard naar de wei te brengen nadat we hem allemaal even hadden geaaid. Aansluitend kregen we een rondleiding over het erf en hebben we nog meer paarden gezien, maar ook schapen met lammetjes en geiten. Tijdens de rondleiding kwamen we enkele katten tegen en ging Loekie vrolijk met ons mee.
Snel even iets eten, duurde iets langer. We hadden ook een verjaardag te vieren. Hopelijk vergeet het jongetje deze verjaardag op school niet zo snel meer. Daarna was het tijd om in groepjes opdrachten te doen:
- kijken wie welk spoor achter laat op de boerderij
- kijken wat we op het erf zijn tegengekomen
- raden welke groente-/fruitsoort in het zakje zit (er is op de boerderij een winkeltje)
- het schaap aaien en voeren
- en op de traktor zitten
Zo vliegt een ochtend om en was het bezoek ten einde. De kinderen konden nog wat vragen stellen en iets drinken, maar daarna was het toch echt tijd om naar school terug te gaan. Omdat ik niet zeker wist of we voor 12.00 uur terug zouden zijn, heb ik ze allemaal over laten blijven bij mij en helaas konden ze niet meer naar buiten om even te spelen. Ik merkte dat de kinderen hier eigenlijk geen behoefte aan hadden. Het kijken van een film was ook al leuk om te doen.
En als je dan na schooltijd hoort van collega’s dat de kinderen zo enthousiast waren over het bezoek, weet je dat het een topdag is geweest voor ze en dat ze hebben genoten. Volgend jaar dus zeker weer!
—
In de stal waren ook twee lammetjes. Op mijn juffen-instagram een filmpje. Het bracht een leuke discussie op gang of dit nou jongetjes of meisjes waren. Het filmpje is vanwege privacy stil.