(Door Sharona) Ik houd van eerlijkheid en wil mijn dochters dit ook bijbrengen. Toch betrap ik mijzelf de laatste weken op steeds meer leugens. Kleine leugentjes, grote leugens, ze wisselen elkaar snel af. Ze ontglippen mijn mond voor ik er erg in heb. En ik blijf mijn dochters maar voorliegen, met maar één doel. Genieten van een oeroude traditie. Echter knaagt deze hang naar traditie een beetje met mijn geweten. Hoe ver kan ik gaan met deze ‘leugen’?
Sinterklaas traditie
Nu de oudste 3 jaar is, merk ik dat Sinterklaas steeds meer begint te leven. Waar we vorig jaar nog maar amper hoefde te kijken naar het Sinterklaasjournaal, de intocht of alle andere dingen die samenhangen met de Goedheiligman en zijn gevolg (met uitzondering van het uitpakken van cadeautjes), is onze peuter dit jaar meer geïnteresseerd. Vooral het zetten van de schoen is groot favoriet. Het gaat zelfs zo ver, dat ze na het leeghalen van de schoen meteen een nieuwe klaar zet. Met natuurlijk een suikerklontje voor het paard. Waar je zelf even eerst aan moet likken, want zeg nu zelf Amerigo verdient alleen het aller aller lekkerste suikerklontje. En dat kun je alleen maar zeker weten door hem voor te proeven.
Van het Sinterklaasjournaal vindt ze het Zielenpietje toch wel het meest interessant. Wat zielig toch dat, dat pietenmeisje z’n verdriet heeft en haar mama mist. Daar kunnen peuters zich wel in inleven. Gelukkig komt alles natuurlijk goed, want Sinterklaas heeft de mama gebeld. Maar die info laat ik nog maar even weg voor dochterlief. Daar komt ze vanzelf wel achter.
De leugentjes
Waar ze ook vanzelf wel achter gaat komen zijn de leugentjes. Geen idee hoe het komt, maar op de een of andere manier ga je als ouder direct mee in het hele Sintfeest, met al zijn gebruiken en gewoontes. Bij het zien van Amerigo flapte ik er meteen uit dat hij samen met Sinterklaas op het dak loopt om cadeautjes te brengen. Precies wat mijn moeder mij zo’n 25 jaar geleden ook vertelde. In mijn hang naar traditie en het samen maken van onvergetelijke herinneringen ga ik mijn ouders achterna. Want deze hoorde ik eerder ook al: Daar op dat dak, zag je hem niet? Dan is Piet snel weggeschoten.
En heel stiekem ben ik nu ook al een plan aan het bedenken hoe Sinterklaas en Zwarte Piet de cadeautjes komen brengen. Hoogstwaarschijnlijk moet er nog even overlegd worden met buurpiet. Die lieve buurpiet die elk jaar langs komt.
LEES OOK: SHOPLOG SINTERKLAAS
Mijn gevoel
Gaat het liegen zonder gevoel? Niet helemaal. Want heel stiekem hoor ik me af en toe iets zeggen en dan denk ik wel….o…wat zeg je nu? Gaat ze hier echt in mee? Maar de verbeelding van een 3 jarige is groot en ze gaat er helemaal in mee. En als ik die glinsteroogjes zie als het over Sinterklaas, Zwarte Piet en Amerigo (grootste favoriet) gaat, dan weet ik dat ik nog best door kan gaan.
Ze geniet van het gaan kijken bij de intocht, het journaal, de boeken, liedjes en schoencadeautjes. En om mijn kinderen te laten genieten wil ik ver gaan.
Het moment van de waarheid
Toch kijk ik wel een beetje op tegen het moment dat dochterliefs erachter komen dat papa en mama misschien niet alle informatie juist gegeven hebben de afgelopen jaren. Dat we hier en daar dus (bewust) wat informatie achtergehouden, een beetje verdraaid of verzonnen hebben.
Hoe zullen ze gaan reageren? Gaan ze boos worden? Spreken ze me aan op mijn moraal? Want mama vindt eerlijkheid toch zo belangrijk? En dan liegt ze al 8 jaar tegen ons. Hoe kan dit?
Ik kan het me nog een beetje herinneren van mijn kindertijd. Vaag zie ik mijzelf nog op het bed van mijn ouders zitten, mijn moeder erbij. Vragend aan haar of het nu juist is wat ik hoorde over Sinterklaas. Waren de geruchten die mijn leeftijdsgenootjes verspreidde waar? Stiekem wist ik het antwoord al, want ik was er zelf al over aan het nadenken geweest. Het was toch wel heel toevallig dat Sinterklaas altijd precies wist wat mijn hartje begeerde. Of wanneer ik die schoen gezet had. En dat hij zelfs gevuld werd, ondanks dat de schoorsteen bij ons ontbrak. Of het feit dat er altijd muizen op zolder zaten zo medio november tot half december, alsof die beestjes daar elk jaar op dezelfde tijd op vakantie kwamen. Daarmee werd de zolder verboden terrein met al die muizenvallen.
Boos ben ik niet geweest op mijn ouders, even een beetje ontgoocheld misschien wel. Maar dat maakte vlug plaats voor een belangrijkere rol. Het was nu mijn taak om mijn jongere zusje nog even weg te houden van de geruchten. Ik werd door mijn ouders deelgenoot gemaakt in het grote geheim en genoot daar stiekem enorm van. Nu mocht ik wel op zolder komen. Kwam ik erachter hoe Piet dat nu regelde met die schoenen en genoot ik op een andere manier van het Sinterklaasfeest.
Hmmm, misschien is het toch nog niet zo erg als de eerste dochter achter het grote geheim gaat komen. Een bondgenootje erbij is altijd leuk!
LEES OOK: THUIS SPELEND LEREN RONDOM SINTERKLAAS
Beide foto’s: Shutterstock