Formatiestress, hoe het verder ging

Formatiestress, hoe het verder ging

(Door Sharona) Een tijdje geleden blogde ik over de formatiestress die ik voelde als invaller. En wat ik daarmee ging doen. Ik beloofde jullie hiervan op de hoogte te houden. Hier het vervolg!

In gesprek met de directeur

In mijn hoofd heb ik het gesprek duizenden keren geoefend. Hoe ik bij de directeur binnen zou stappen, hoe ik mijn verhaal zou beginnen, wat ik hem wilde zeggen. Duizend verschillende manieren. En elke oefening stopte op het moment dat de directeur aan het woord zou komen. Ik heb namelijk geen enkel idee hoe hij zal reageren en ik merkte bij mezelf al een spanningsopbouw.

Lees ook: FORMATIESTRESS, HOE GA IK ERMEE OM?

Zenuwen

Hoe erg is dat? Ik word al lichtelijk zenuwachtig bij het idee dat ik een directeur ga vragen of hij niet iets voor me kan betekenen.
Zou dat typisch zijn voor leerkrachten? Zouden we ons altijd maar wegcijferen totdat iemand ons opmerkt en een kans biedt? Waarom ben ik niet meer zo als een zakenman, hard durven gaan voor wat je wilt. Misschien omdat het de angst is dat je een negatief antwoord krijgt, je bang bent dat als je te ‘brutaal’ bent ze doorgaan naar de volgende invalleerkracht. Want eerlijk is eerlijk er zijn er meer dan genoeg (jaja mensen uit de Randstad, ik weet dat jullie daar anders over denken, maar helaas voor mij is er in Brabant een overschot aan juffen en meesters, niet aan banen. En nee, verhuizen met mijn hele gezin naar de Randstad is echt geen optie :( ).

Het gesprek

Maar goed, na voldoende moed verzameld te hebben stapte ik tussen de middag (toch nog een beetje zenuwachtig) bij de directeur binnen. Zijn reactie was zoveel positiever dan ik had durven verwachten. Oke, een baan had hij niet, maar samen met mij kijken naar hoe ik mij presenteer bij een sollicitatiegesprek vond ik al een heel fijn aanbod. Hij zit toch heel vaak aan de andere kant van de tafel en zou me vast wat praktische tips kunnen geven!
Met een sollicitatiegesprek voor een invalpool in aantocht nam ik zijn aanbod dankbaar aan.

Sollicitatietraining

Met de tips die ik kreeg van mijn directeur kon ik zeker wat. Ik heb de neiging nogal snel me zelf te verontschuldigen, ja sorry ik weet het, dat hoeft niet, maar op de een of andere manier blijf ik dat toch heel snel doen. “Het is nog niet gelukt om controle van begrip vragen in mijn les te verwerken, maar ik ben er wel mee bezig. Of ik zou die zin zo niet in het rapport zetten, sorry dat ik het zeg, maar de formulering klopt niet.”
Een absolute no-go tijdens sollicitatiegesprekken, dus hier moet ik zeker op gaan letten. Het lastige (of juist goede) is dat ik nu (ook tijdens privé-situaties) een soort alarmpje in mijn hoofd hoor afgaan (behoorlijk vaak eerlijk gezegd!) als ik weer eens een verontschuldiging in een zin verstopt heb. De bewustwording is er dus. Nu nog even zorgen dat ik dat mechanisme uitschakel.

Lees ook: INVALLEN IN HET BASISONDERWIJS

Een andere tip was om te zorgen dat je dicht bij jezelf blijft. Ik heb de neiging om altijd een stap meer te lopen, de lat super hoog te leggen, omdat ik denk (ja, goed lezen…ik denk, dus nee het komt niet van de ander af!) dat de ander een bepaald hoog beeld heeft waar ik aan moet voldoen. Ik leg de lat dus onbereikbaar hoog in de veronderstelling dat, dat is wat ze zoeken, terwijl ze juist op zoek zijn naar juffen die weten waar ze staan en die stapjes kunnen maken. Ik hoef dus niet het wereldrecord hoogspringen te verbeteren, ook al heb ik dat gevoel van wel. Invallen is topsport, of toch niet? Is het dicht bij jezelf blijven en presteren op het niveau waarop je dan bent genoeg? Met natuurlijk wel de drang om door te willen ontwikkelen?

We zullen het gaan zien. Hoe mijn sollicitatiegesprek uiteindelijk afliep, lees je heel snel in mijn volgende blog!

Uitgelichte foto: Shutterstock