Door Melanie. Bij ons in de buurt zitten 12 basisscholen maar of dit de zoektocht gemakkelijker heeft gemaakt? Het leven met een snelle peuter – de zoektocht naar een basisschool
De zoektocht naar een basisschool
Voor mijn partner overleed hadden we het al menig keer over een basisschool gehad (gelukkig). Ik wist welk soort onderwijs hij absoluut niet had gewild dus deze scholen vielen automatisch af. Helaas bleven er voor mij nog zo’n 9 scholen over om uit te kiezen. Waar je normaal met elkaar gaat kijken waar een school aan moet voldoen, moest ik dat nu zelf doen en ik twijfelde aan alle kanten. Waar deed ik goed aan?
Voor mijzelf had ik het volgende lijstje gemaakt;
– Hoe is de sfeer op school?
– Hoe groot zijn de klassen?
– Zijn er combinatieklassen?
– Wat kunnen ze haar bieden als ze zo snel blijft ontwikkelen?
– Is er voldoende aandacht voor een ontwikkelingsvoorsprong?
Met dit lijstje op papier heb ik bij diverse scholen wat oriënterende gesprekken aangevraagd. Ik begon met twee scholen waar ik persoonlijk werd uitgenodigd voor een gesprek. Daar kreeg ik rondleidingen, voerde gesprekken met de directeur en in één geval met intern begeleider erbij. Ook voerde ik verhelderende gesprekken over hun visie en wat ze voor onze dochter konden betekenen. Na deze gesprekken kon ik twee scholen afstrepen van mijn lijstje maar toch bleef ik onzeker, deed ik het wel goed? Was dit het beste voor haar? Wat als ze niet op haar plek zou zitten? Wat als IK de verkeerde keuze maak?
Lees ook: HET LEVEN MET EEN SNELLE PEUTER – HOE HET BEGON!
Een dagje mee draaien
Er volgde nog twee gesprekken. Er was één school waar mijn dochter de mogelijkheid kreeg een dagdeel mee te draaien. Ik bleef er die ochtend ook bij, maar eigenlijk had ze mij niet nodig. Voelde zich thuis, deed mee met de kring en de werkjes. De kindjes deden leuk mee, de juf betrok haar overal bij en ook het aan- en uitkleden voor gymmen was geen probleem. Aan het eind van de ochtend had ik een gesprekje met de juf en zij vertelde mij eerlijk dat het lastig zou worden haar de juiste begeleiding te bieden. Ze deed nu al zo goed mee, liep zo ver voor dat het te ingewikkeld zou worden met de veelal achterstand van de andere kinderen. Een eerlijk antwoord, maar wat nu dan? Een fijne sfeer zonder de juiste begeleiding was ook niet wat ik zocht.
Ik was op een punt aangekomen dat ik het niet zo goed meer wist. Ik kon nog wel zeven basisscholen gaan bezoeken maar zou ik daar iets mee opschieten? In overleg met onze kinderpsycholoog heb ik een afspraak gemaakt met het overkoepelende orgaan van de scholen in onze gemeente. Daar is een meer,- en hoogbegaafdenbegeleider aanwezig met kennis met betrekking tot de ontwikkelingsvoorsprong maar ook welke school hierbij zou kunnen aansluiten.
Dit gesprek kon gelukkig al snel plaatsvinden en we waren eigenlijk met 20 minuten klaar. Kijkend naar onze dochter, haar mogelijkheden en haar ontwikkeling waren er twee scholen voor haar geschikt. Hij stelde voor bij deze twee scholen een afspraak te maken en dan op mijn gevoel af te gaan. Hij drukte mij op het hart dat er geen foute keuze gemaakt kan worden, in het ergste geval moest ik mijn keuze bijstellen. Met gerust gevoel ging ik de deur uit en voor het eerst dacht ik dat het ging lukken.
Keuze uit twee
Er bleven dus twee scholen over. Ik maakte bij beide scholen een afspraak en kon de volgende week al terecht. Het was inmiddels al maart. Nog maar drie maanden voor de zomervakantie zou beginnen, dus voor mijn gevoel was er haast bij. Het eerste gesprek was bij een openbare daltonschool met plusklas. Alle faciliteiten voor een kind met een ontwikkelingsvoorsprong waren aanwezig en toch werd deze school het niet. De school miste voor mijn gevoel warmte, iets wat voor onze gevoelige dochter best belangrijk was. Met lood in mijn schoenen ging ik naar de tweede school, wat als deze ook niets zou zijn? Dan wist ik het echt niet meer… Mijn gevoel was zo heftig, niemand waarmee ik kon overleggen of kon sparren.
Alle stress vooraf was niet nodig geweest. Ik kwam de school met Jaimy binnen en ze liep direct een klas in om te spelen. Ik wilde haar gaan halen maar de juf floot mij terug met de woorden ‘laat haar maar’. Toen de directrice ons kwam halen heeft ze heerlijk zitten puzzelen aan tafel en we hebben haar niet gehoord. De rondleiding was fijn, de school straalde warmte uit en de sfeer was gemoedelijk. We mochten nog even kijken in een groep 1/2 klas. De kinderen waren aan het werken, spelen, verven en kleien. Onze dochter riep vol enthousiasme “doen ze dat hier ook!!” De juf haakte daar perfect op in door te laten weten dat er elke dag gekleid en geverfd mag worden, haar ogen begonnen direct te glimmen. Bij het naar huis gaan wisten we het allebei, dit zou de school worden.
Mogelijkheden
Ik wist dat deze school ook de mogelijkheden had om haar wat extra te bieden. De kinderen werken op hun eigen niveau en kunnen aansluiten bij wie er ook op dat niveau werkt. Is er behoefte aan meer verdieping, kan dat worden geboden en een kind zal nooit worden tegen gehouden in de ontwikkeling. Fijn! Na dit kennismakingsgesprek volgde enkele weken later een vervroegd intake gesprek om de ontwikkeling van onze dochter en de mogelijkheden van school in kaart te brengen. Dit verliep soepel en ik had er vertrouwen in dat zij op haar plekje zou komen. Na de zomervakantie zou ze horen in welke klas ze zou komen, bij welke juf en wanneer ze mocht beginnen met wennen.
Net voor de zomervakantie ging haar ontwikkeling erg snel. Ze begon met lezen, schrijven, haar woordenschat was immens en ze genoot nog steeds van het leren elke dag. Een spoed overleg met de kinderpsycholoog resulteerde in een vervroegd overleg met de basisschool. Eén week voor de zomervakantie werd er een gesprek voor de week na de zomervakantie gepland. Samen met de intern begeleider en kinderpsycholoog ging ik op school in gesprek, zodat ze zouden weten hoe het met onze dochter ging, waar de klas aan ‘moest’ voldoen als ze straks kwam en waar de juf op voorbereid moest worden. Dit werd zo goed en fijn opgepakt! Na een half uur ging ik met de wenafspraken in mijn agenda naar huis…
En nu?
Nog vier weekjes dan mag ze eindelijk beginnen! De angst voor een verkeerde schoolkeuze is er nog steeds wel een beetje. Ik weet niet hoe dit is als twee ouders samen voor een school kiezen, is deze angst er dan ook? Wat als ze niet mee komt binnen deze school? Dan heb ik voor deze school gekozen en is het mijn schuld…
Ze zeggen toch wel eens kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen?! Hoe groot moeten die zorgen straks dan wel niet zijn!
Lees ook: SCHOOL KIEZEN: WAAR JE OP KUNT LETTEN
Uitgelichte foto: Shutterstock