Ik stoei met het uitleggen in groep 6. Maar ik ga het aan, ik mag leren! Dus vraag ik om hulp. En dat is kwetsbaar, maar daardoor groei ik. In het blog lees je over mijn perfectionisme.
Daar sta ik dan, voor groep 6 en ik wil spelling uitleggen. Het duurt lang voordat ik kan beginnen met mijn uitleg, heel lang, te lang. We hebben wisbordjes, beurtstokjes, de lesstof duidelijk op het bord, alle neuzen mijn kant op. Maar de monden staan niet stil. Wat nu? denk ik. Het beloningssysteem werkt (voor nu) niet, het blijft onrustig. En ik zwoeg, werk mijn ass eraf om iedereen erbij te krijgen en te houden en uit te leggen. Het zijn de stormingsweken en ik weet het even niet meer. Mijn collega op de unit geeft beeldcoaching. Zal ik? Ja natuurlijk! denk ik, ik vraag of zij me wil helpen. Het voelt als actie in de taxi, ik hoef het niet alleen te doen. Er kijkt iemand met me mee. En, lastig, want kwetsbaar, maar ik kijk ook met mezelf mee om mijn blinde vlekken te ontdekken.
Groeien
Ik ken het, echt! Die onweerstaanbare drang om me te bewijzen. Te laten zien dat ik het kan, dat ik de beste juf ben die de klas volledig onder controle heeft. Dat er bij mij altijd hard wordt gewerkt, de mooiste dingen ontstaan én ik iedereen altijd aanspreek op zijn/haar niveau. Ik ken ook dat diepgewortelde perfectionisme wat maakt dat ik geen hulp wil, ik wil het ZELLUF doen! Of, nog erger, ik vind van mezelf dat ik het moet kunnen.
Maar ik kan het niet.
En dat hoeft ook niet.
Dat toegeven is de grootste stap die ik kan maken. Want waarom zou ik alles alleen willen doen? Waarom mag ik niet leren? Perfectionisme is eigenlijk mezelf niet gunnen te groeien. Ik moet er al zijn. Kom ik ooit bij die lat die ik voor mezelf hebt neergezet? Natuurlijk niet! Dat haal ik nooit! Juist omdat ik het alleen wil doen. Ik hebt anderen nodig om die lat te bereiken. Als ik ‘m al zou willen bereiken, want die lat is veel te hoog. En ik ben een kleintje met mijn 1.55 meter.
Groep 6
Eerlijk is eerlijk, de laatste keer dat ik bovenbouw draaide was in mijn stage, tig jaar geleden. En dan deed ik ook nog de verkorte opleiding, dus hoeveel vlieguren heb ik nou gemaakt? Ik heb altijd kleuters of groep 3 gehad, dit is wel andere koek. En met mijn ene dag per week geef ik mezelf ook niet veel tijd om te leren.
De schaamte voorbij
Ik ben voorbij dat punt dat ik me schaam om om hulp te moeten vragen. Het bestaat, dus ik moet er gebruik van maken, dankbaar zijn dat ik mag leren. Hoe kwetsbaar ook, maar dat is groei. En uiteindelijk heeft iedereen daar iets aan: ikzelf, de school en natuurlijk de klas.
Is het ongemakkelijk?
Ja. Maar dat is groei, dat is ongemakkelijk.
De tip voor (startende) leerkrachten
Er wordt mij vaak gevraagd wat de grootste tip is voor startende leerkrachten en dat is altijd dit: vraag om hulp en accepteer dat je nog mag leren. En dat geldt echt niet alleen voor startende leerkrachten.
Vraag dus om hulp, je hoeft het niet alleen te doen.