Wij als leerkrachten staan voor onze eigen klas. We maken er eilandjes van waarbij wij zelf kunnen bepalen hoe het gaat. Hand in eigen boezem: Ik wil alles zelf doen. Maar hoe meer ik toegeef dat ik niet alles zelf kan, hoe beter ik als leerkracht word.
Ik wil alles zelf doen (maar moet dat ook?)
Meestal ben ik een goede en leuke invalleerkracht. Ik werk hard met de klassen waar ik in sta, geef zo goed mogelijk instructie. Wat lukt in de korte voorbereidingstijd die ik in de ochtend heb, doe ik. Ik kan snel een structuur neerzetten en bedenk zelf goede opdrachten voor als we nog tijd over hebben.
Maar soms zit er een klas tussen waarbij het een stuk moeizamer gaat. Dat het lastig is om instructie te geven, omdat er veel wordt gekletst. Kinderen die op elkaar reageren. Waar er onrust is en ruis.
Ik merk dat ik dan de neiging heb om af te schakelen. Ik wil dan het liefste ergens anders zijn en dwaal af met mijn gedachten. De onrust word dan vaak alleen maar erger, omdat ik niet echt aanwezig ben. Gelukkig kan ik dat tegenwoordig herkennen, omdat ik veel mediteer. Ik weet wanneer ik afdwaal en weer in het hier en nu kan komen.
Een slechte leerkracht
Ik weet precies waarom ik mezelf wil “uitschakelen”. Omdat ik de pijn niet wil voelen. Ik wil een perfecte leerkracht zijn die haar hand niet omdraait voor zo’n klas. Die wel even laat zien dat ze precies op de juiste knopjes kan drukken om de kinderen wel te laten luisteren. Maar eerlijk is eerlijk, die knopjes heb ik nog niet gevonden. Zijn ze er eigenlijk wel?
Als het niet zo lekker loopt in de klas, voel ik de onrust in mezelf, de pijn van het niet-kunnen, het niet-perfect zijn. En hoppa, daar komt de weerstand. Ik wil me niet zo voelen, dus dwaal ik af met mijn gedachten en ben ik niet meer met mijn volle aandacht in de klas. Wat de kinderen juist wel nodig hebben natuurlijk, mijn volledige, niet-oordelende aandacht.
Hulp vragen
Vroeger deed ik dit vaak herken ik nu. Daardoor werd de onrust alleen maar groter, bij de klas, maar ook zeker bij mezelf.
Tegenwoordig doe ik dat anders. Ik maak een pas op de plaats. Ik ga goed staan, met mijn voeten stevig op de grond. Ik adem drie keer heel bewust in en uit. Door zo’n moment heel bewust in de klas te staan, kan ik de rust bij mezelf terugpakken en een betere beslissing maken wat ik moet en kan doen. Deze korte meditatie die ik zelf bedacht, zit ook in de cursussen Houd tijd over en Werkdrukverlichting voor leerkrachten.
Pas geleden herkende ik precies dit bij een dag invallen. Ik vond het al eventjes lastig, wilde het nog proberen bij een aantal lessen of het beter zou gaan. Totdat ik merkte dat ik het weer deed, het afdwalen. Mijn gedachten gingen naar huis en ik was er niet meer “echt” in de klas.
Maar nu herkende ik dus dat ik dat deed en had ik een pas op de plaats. Ik haalde adem en dacht: ja daaaaag, ik hoef het helemaal niet alleen te doen! Het is toch voor niemand goed als ik doormodder? Voor mezelf niet, maar ook niet voor de klas. Waarschijnlijk gaat dit steeds verder en komen er bijvoorbeeld ruzies in de klas. Het was een harde en langzame les voor me, maar door mijn ervaring in groep 6 weet ik extra goed dat ik niet alles zelf hoef te doen. Dat ik hulp mag en zelfs moet vragen. Ik liet één van de leerlingen iemand halen die gelukkig meteen actie ondernam. Hierdoor voelde ik me gesteund en kon ik de dag een stuk beter afmaken. Het was nog geen ideale dag, maar een stuk beter te handelen.
Dus alsjeblieft, vraag hulp in de klas. Je hoeft het niet zelf te doen.
Wil je ook leren om te weten wat je nodig hebt in de klas?
Ik help je graag om energiek voor de klas te kunnen staan.