(Door Astrid) Invallen: Ja maar jij hebt toch ieder jaar weer geluk… Hoe vaak ik de afgelopen jaren deze zin al gehoord heb. Hoe dat komt?
Invallen: Ja maar jij hebt toch ieder jaar weer geluk…
Invallen
Tja…. ik heb er al regelmatig over geschreven de afgelopen 2 jaar… Ik ben ooit (een jaar of 20) geleden van de Pabo gekomen en aan het werk gegaan. Ik kreeg een baan aangeboden op de school waar ik mijn LIO-stage gedaan had en heb daar bijna 10 jaar gewerkt.
Maar goed, ik kreeg kinderen, ging minder werken, wilde dichter bij huis werken en door het plots flink ziek worden (en een half jaar blijven) zat ik zonder werk. Nadat ik weer helemaal ‘boven Jan’ was, kriebelde het weer om te gaan werken en zo werd juf Astrid invaljuf…
Lees ook: INVALLEN IN HET BASISONDERWIJS
Invaljuf
Met heel veel plezier werkte ik in een kleutergroep (met diverse invallers naast mij). Toen was het al een probleem om een vaste invaller/ster te krijgen gedurende een langere periode. Ik werd de vaste factor binnen de groep en verving de vaste leerkracht.
De zomervakantie brak aan en ik kon/mocht niet blijven door regeltjes. Anderen hadden meer rechten opgebouwd.
Verhuizen
Daarnaast ging ik verhuizen naar Brabant en dan is een baan in Den Haag niet heel handig, ook niet met de opvang van mijn eigen kinderen.
In Brabant duurde het even voor ik aan de slag kon, maar vanaf november lukte dat wel. Ik kon tot het einde van het schooljaar blijven, maar ruimte was er niet om mij te behouden… Iemand anders had meer rechten opgebouwd en moest van het bestuur mijn plek innemen.
Zie je wel, je hebt geluk, heb je toch nog een baan
In de laatste week voor de zomervakantie kreeg ik een telefoontje of ik op gesprek wilde komen en jawel… Voor het nieuwe schooljaar kon ik aan de slag…
En daar kwam de zin voor het eerst: “Zie je wel, je hebt geluk, heb je toch nog een baan”….
Dat ik mijzelf eerst had moeten bewijzen door een proefles te geven, 2 sollicitatiegesprekken had moeten voeren, in onzekerheid had gezeten en voor deze baan al meer dan 10 sollicitaties de deur uit had gedaan, werd voor het gemak even vergeten.
Maar dan…
Maar goed, ik was uiteraard blij, ik kon na de zomervakantie aan het werk….
Met heel veel liefde en plezier. Als vaste invaljuf in 1 klas…
De directeur was blij met mij, wilde graag dat ik zou blijven…. en opnieuw kwam er een kink in de kabel…. Ik zat aan de termijn van mogen invallen voor dat bestuur…. Ik moest er een half jaar uit….
Kortom, weer solliciteren, gesprekken voeren, proeflessen voorbereiden en geven…. Veel afwijzingen en daarna ook een telefoontje van een directrice, zij wilde mij graag in het volgende schooljaar hebben…. Deze keer geen gesprek, geen proefles maar ze was afgegaan op de verhalen van een leerkracht binnen haar school die mij kende (via de school van mijn eigen kinderen).
Ongeloof van mijn kant…. Ze hoefde me niet eerst een les te zien geven?
Fijn zulk vertrouwen (ook door mijn opgebouwde werkervaring).
Toch kwam dat zinnetje weer… “Zie je wel, wat een geluk weer, je hebt weer een baan”
Onzekerheid
De afgelopen 9 jaar is dit iedere keer weer voorgevallen…. Ieder jaar (en ik ben absoluut de enige niet) Vanaf april de onzekerheid van het wel of niet mogen blijven. Directeuren die dat wel willen maar besturen waar het niet van mag. Door regels en wetgeving. Mazen in de wet etc….
Lees ook: DE INVALLERSDIP
Jezelf moeten bewijzen
Ieder jaar opnieuw de vele sollicitaties, de gesprekken, je keer op keer bewijzen….
En ja, ik heb ergens het ‘geluk’ gehad dat ik ieder jaar voor langere tijd aan het werk kon, maar ik moest ook ieder jaar weer weg. De band die ik opbouwde met kinderen, collega’s en ouders moet ik ieder jaar weer opnieuw opbouwen.
Iedere keer wordt er naar me gekeken en zal ik me moeten bewijzen, als collega, als leerkracht naar de ouders toe maar zeker ook het vertrouwen van de kinderen winnen.
Mijn CV telt aan werkervaring inmiddels bijna 2,5 A4
Ik werk graag en met plezier, ik geniet van de kinderen (liefst kleuters) en het is nog altijd bijzonder om samen met deze groepen van 4,5,6 jarigen de wereld te mogen ontdekken en meebeleven vanuit kleuter-perspectief.
Maar wat zou het toch prettig zijn….
om niet ieder jaar de onzekerheid te hebben
niet ieder jaar weer achter de laptop te kruipen en vacatures te zoeken
niet ieder jaar weer brieven te schrijven en mailen
niet ieder jaar weer gesprekken te moeten voeren
niet ieder jaar weer de onzekerheid en spanning te hebben of je wel goed genoeg bevonden wordt
niet ieder jaar weer telefoontjes te krijgen en afgewezen te worden
niet ieder jaar weer mailtjes te krijgen op je sollicitaties waarin staat dat je uit de 50/60/100 sollicitaties niet bent uitgekozen.
En wat zou het prettig zijn om eens meer dan een jaar op 1 en dezelfde school te kunnen werken en de kinderen verder te zien groeien.
Heb ik geluk?
Ja, ik heb het geluk dat ik heel vaak mag werken in kleutergroepen en daar ontzettend van kan en mag genieten
Ja ik heb het geluk dat ik vaak door schoolteams opgenomen wordt binnen het team en ze mij accepteren als collega
Ja ik heb het geluk dat ouders mij hun kindern toevertrouwen en er een fijne band ontstaat.
Ik doe het graag, met heel erg veel plezier. Maar ieder jaar geluk? Tja… het is maar net hoe je het bekijkt.
*edit…. inmiddels heb ik 29 juni te horen gekregen dat ik het komende jaar 2 dagen in de flexpool geplaatst ben en dus een contract van een jaar krijg *
Uitgelichte foto: Shutterstock