Door Astrid. 13 jaar moeder, 18 jaar juf…. en hoevaak ik de zin al niet heb gehoord “ja, maar je bent toch zelf juf?!” Als ik voor iedere keer dat ik die zin hoorde een euro zou ik lekker op vakantie kunnen naar Texel ;-)
Heel veel mensen denken dat, omdat je juf bent, je nooit last hebt van een dwarse peuter/kleuter/schoolkind/puber. Dat je altijd wel weet wat je moet zeggen of hoe je een situatie moet oplossen.
Of ze denken dat je nooit problemen hebt of het soms zelf ook even niet meer weet en dan te rade gaat bij de juf of meester van je eigen kind.
Ik heb ook wel gehad dat een leerkracht tegen mij zei: “ja maar goed, jij staat zelf voor de klas, dus je wéét wel wat er nodig is om te oefenen met je kind
Je kan toch zelf wel even het e.e.a. uitprinten en dat gaan oefenen? Dan houd ik tijd over voor andere dingen want ik heb al zo weinig tijd” (Nee, geen grapje, dit is ooit écht tegen me gezegd).
Natuurlijk kan ik mijn eigen kinderen bij staan en helpen. Maar het feit dat ik zelf voor de klas sta zorgt soms toch ook voor ‘problemen’ want ik ben niet de juf van mijn kinderen, ik leg het misschien nét anders uit, of ze willen het simpelweg niet van mij aannemen want “Mijn eigen juf heeft gelijk hoor mam!”
Voor mijn eigen kinderen ben ik mama en geen juf en dat is heus anders. Ik heb wel gemerkt de afgelopen jaren dat je je beter leert verplaatsen in de gevoelens van ouders. Of hoe zij bepaalde dingen ervaren die er op school gebeuren of wat er met hun kind gaande is.
Voordat ik moeder werd had ik echt weleens zoiets van “goh, waarom reageert zo’n ouder nou op die manier”.
Toen mijn oudste, nu 13 en gaat bijna naar 2 vwo, voor het eerst naar de basisschool ging stond ik ook met tranen in mijn ogen toen ik hem huilend bij de juf achterliet en wist ik niet wat ik met mijn tijd aan moest die eerste wenochtend. Aan de andere kant wist ik wel dat dat huilen heel snel zou stoppen zodra ik uit het zicht was en wist ik ook dat het geen loze kreet van de juf was toen ze zei: “het komt wel goed, hij stopt zo wel met huilen en anders bel ik wanneer hij écht blijft huilen”.
Ik zei (en zeg) dat ook tegen ouders die veel moeite hebben met het net naar school gaan van hun bijna kleuter.
Het is ook niet altijd gemakkelijk en ook weer een stukje loslaten.
Iedere leeftijdsfase heeft ‘iets’ en of je nu juf bent of werkzaam bent op een kinderdagverblijf of in het middelbaar onderwijs, het is je kind en dat is toch écht anders dan wanneer je in een groep met 32 kleuters staat.
Ik geef nu overigens ook wel aan, aan mensen die zeggen: “oh maar jij bent zelf juf dus dan is dat makkelijk”
Dat dat niet altijd ‘makkelijk’ is, het ook een nadeel kan hebben. “Mam, dat snap jij niet, je staat bij de kleuters”
Ik heb daar erg om moeten lachen….