Kanamori momentje

Kanamori-momentje

Vandaag had ik een Kanamori-moment in de klas. 

De klas zat in de kring. Kinderen mogen aan het begin van de dag vertellen wat hen bezighoudt. Dat heb ik van meester Kanamori overgenomen. Voor de kleuters is de aandachtspannen natuurlijk wel wat kort, dus ik houd het op drie kinderen per dag.
Ik sta elke dag bij de deur en geef de kinderen een hand. Ik zie de kinderen en ze zien mij.
Daar bij die mooie rode deur hoor ik al heel wat verhalen voorbij komen. De belangrijke dingen die ik hoor, laat ik terugkomen in de kring.

Vandaag vertelde een leerling dat haar hamster overleden was. Haar moeder vertelde ook dat ze verdrietig was en dat ze hem heeft begraven. Dit was voor mij het moment om bij de dood stil te staan. De kinderen vertelden over hun overleden huisdieren en later ook over eventuele overleden opa en oma.

De klas ging er op een goede manier mee om. Ze waren muisstil als iemand aan het vertellen was en ze reageerden op elkaar, ook met vragen. Niet een werd verdrietig, ze vertelden allemaal heel serieus.

De dood hoort bij het leven. Als je dat hebt meegemaakt, kun je extra van het leven genieten.
Ik vond het knap hoe ze erover spraken. Verlies is iets waar zelfs deze jonge kinderen mee te maken krijgen. Erover praten, het delen met elkaar, helpt in de verwerking.

Ik schreef al eerder deze week hoe trots ik ben op mijn klas. Dit gevoel werd nog driedubbel maal versterkt vandaag. Knap dat ze over het verlies konden vertellen en ook heel goed van ze dat ze zo naar elkaar kunnen luisteren en elkaar de ruimte geven. En dat op deze leeftijd al, wow!

De kinderen en ik gingen na dit gesprek weer snel over tot de orde van de dag. Ook dat hoort bij het leven. Er werd weer hard gewerkt en veel plezier gemaakt. Het was een mooie dag!