Dyslexie

Leven met dyslexie

Ik vind het altijd interessant om ervaringsverhalen te lezen. Daar kunnen wij als leerkracht weer van leren en wellicht is het herkenbaar. Ik heb wat bloggers gevraagd om hun ervaring met school te delen.  Hanne (uit België) wilde haar verhaal doen, ze heeft dyslexie. 

Diagnose dyslexie

Toen ik 10 jaar was, inmiddels 9 jaren geleden, werd er dyslexie/dysorthografie bij me ‘vastgesteld’. Om het op deze manier te zeggen. En ondanks dat ze op dat moment zeggen dat het geen barrière moet zijn, dat vele mensen met dyslexie ver geraakt zijn en dingen hebben bereikt, loop je doorheen je onderwijscarrière toch tegen veel zaken aan. Dus in deze blogpost ga ik mijn persoonlijk verhaal doen. Maar even voor we beginnen, er zijn mensen die harder lijden onder hun dyslexie, er zijn mensen die er geen last van ervaren. Plus, ik had/heb het geluk dat mijn moeder logopediste is en altijd heel veel met mij geoefend heeft.

Naar de kleuterschool

Oké, laten we beginnen. Even terug in de tijd naar toen ik in de kleuterschool zat. Laat ons zeggen dat ik ongelofelijk graag naar school ging. Dat was zo doorheen de hele kleuterschool. Ik weet niet zeker of mijn mama toen al een vermoeden had van dyslexie. Maar ik ondervond er althans geen enkel negatief effect van. Alles begon in het eerste leerjaar. Jeej, leren lezen en schrijven. Bij mijn nichtje (3de kleuterklas) zie ik nu ook hoe hard ze uitkijkt naar het leren van deze zaken. Dat was ook zo bij mij. Maar het eerste leerjaar is een jaar dat ik nooit van mijn leven ga vergeten, dit niet op de meest positieve manier. Als snel bleek dat ik moeite had met lezen en schrijven. Over het algemeen was ik traag. En mijn leerkracht had er ook geen enkel probleem mee om dat aan mij te laten weten. “Hanne, je bent te traag.”, “Zo ga je nooit iets kunnen doen, hé” “Als je zo traag blijft, ga je later niet naar de hogeschool kunnen.” Wel, zo’n uitspraken wegen op een kind van 5-6 jaar. In datzelfde jaar verloor ik mijn grootvader, die ik normaal elke dag zag, de persoon waarbij ik volledig mezelf kon zijn. Waardoor ik dus ook geconfronteerd werd met de dood. Mijn ouders schrokken dan ook toen ze me hoorde zeggen dat ik liever ook dood was, want ik zou toch niets kunnen. Ik was namelijk te traag. Mijn mama, die op dezelfde school werkte, is toen naar mijn leerkracht gestapt. Vanaf toen ging het iets beter. De leerkracht maakte geen uitspraken meer. Maar pech voor mij. The damage was made.

Op de middelbare school

In het middelbaar kreeg ik een buddy, waarvan ik tijdens de speeltijd kon overschrijven. De lessen gingen namelijk te snel voor mij om alles te kunnen noteren. Ook mocht ik in de zorgklas zitten tijdens de examens, waar ik 25% meer tijd kreeg. Wat beide goed van pas kwam. Enkel was er een probleem, vaak werden de vragen van testen gedicteerd. Het is dan ook meerdere keren voorgevallen dat de leerkracht de vragen vaak moest herhalen, in ergernis van mijn klasgenoten. Wanneer ik gebuisd was op een test, liep de emmer over. Ik had alle vragen juist. Ik was echter twee vragen vergeten te noteren, gewoonweg omdat ik ze niet gehoord had, omdat ik de andere vragen nog aan het opschrijven was. Dus, daar kwam de huilbui in de klas. Niet zo goed als je al niet bij het populaire kliekje hoort. Inmiddels gebeuren die dingen niet meer op die school, hun testen worden allemaal getypt, er worden computers ter beschikking gesteld voor leerlingen met dyslexie, enz. Net een beetje te laat voor mij, natuurlijk.

Weinig zelfvertrouwen

Mijn zelfvertrouwen heeft echter vanaf mijn 6 jaar een flinke deuk gekregen. Jaren ging ik ervan uit dat ik inderdaad niets zou kunnen. Ik vroeg me in grote mate af wat anderen van mij dachten. Of anderen er ook van overtuigd waren dat ik niets kon. Doorheen het middelbaar moest ik vaak voorlezen in de klas. Wanneer ik wist dat het mijn beurt was, brak het zweet al uit. Maar door te beginnen stressen ging het lezen enkel nog maar moeizamer. En uiteindelijk duiden sommige leerkrachten je niet meer aan, want lezen kan je toch niet. Dus vroeg ik aan school om ervoor te zorgen dat ik in geen enkele les moest voor lezen. Ik studeerde hard om te bewijzen dat ik wel iets kon. Nu gebleken dat studeren inderdaad wel lukt. Maar rond mijn 14 à 15 jaar liep ik weer tegen een muur, mijn zelfvertrouwen ging met een goede 80% naar beneden. En ik kwam vrij diep te zitten. Al denk ik niet dat er een leerkracht is die het gemerkt heeft. Ook zijn er veel klasgenoten die zich van geen kwaad bewust waren. Slecht enkele heb ik het toen verteld, een groot deel daaronder heeft eigenlijk nooit echt iets gedaan om mij te helpen.

Lees ook: TOEN WAS DAAR INEENS DÉ ADHD DIAGNOSE

En nu

Flash forward tot vandaag. Momenteel in de hogeschool krijg ik ook 25% meer examentijd en worden spellingsfouten niet aangerekend tijdens de examens (op voorbereidende opdrachten wel). Van mijn dyslexie ervaar ik nu geen grote problemen meer. Oké, ik lees wat trager of spreek woorden fout uit. Maar daar kan ik mee leven. Ook heb ik me erbij neergelegd dat ik gewoon gemiddeld ben in van alles. Misschien blink ik wel uit in iets, maar zie ik het zelf niet of heb ik mijn talent nog niet ontdekt. Ook heb ik geleerd om de negatieve gedachten de baas te zijn. Ik ben gelukkig nu. Enkel op momenten, wanneer ik niet weet of ik iets ga kunnen, stress ik heel hard en krijgen de negatieve gedachten de bovenhand. Maar over het algemeen is alles oké met mij.

Invloed van leerkrachten

Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat mijn dyslexie de oorzaak is van mijn lage zelfvertrouwen. Ik leg de oorzaak bij het feit dat mijn zesjarige zelf geloofde dat ik niets zou kunnen. Maar dat is me verteld omdat ik traag was en ik was traag omwille van mijn dyslexie. Woorden kunnen soms meer gevolgen hebben dan een leerstoornis (of een andere stoornis). We zitten voor een heel groot deel van ons leven om de schoolbanken en tijdens die periode zitten we meer op school dan thuis. Leerkrachten hebben dan ook een grote invloed op ons. Zowel positief als negatief. Want in het 2de leerjaar kreeg ik een leerkracht die me volledig deed openbloeien. En ik ben haar hier eeuwig dankbaar voor. Daarom, dit geldt voor iedereen, denk alstublieft twee keer na voor dat je iets zegt.

Bekijk ook speciale boeken over dyslexie voor kinderen.

Dank je wel Hanne voor het delen van je openhartige verhaal. Je kunt meer blogs lezen op de site van Hanne: allbuzzwords.blogspot.be

Wil je ook je verhaal delen? Je kunt me mailen op info at jufmaike punt nl.

Uitgelichte foto: Shutterstock

Bekijk ook het congres lees en tel mee.