Februari 2013 kwamen we er geheel onverwacht achter dat ik zwanger was. We waren dolgelukkig, maar later sloeg het noodlot toe. Een openhartig blog van Melanie: Het leven met een snelle peuter – hoe het begon!
Het leven met een snelle peuter – hoe het begon!
Ik zat in de laatste twee fases van mijn HBO studie, we woonde in appartementje met één slaapkamer en waren eigenlijk helemaal nog niet met kinderen bezig. We hadden alles uitgedacht, eerst mijn school afmaken daarna een baan zoeken, verhuizen, trouwen en dan wilden we heel graag kinderen. Dit liep allemaal een ‘tikkie’ anders. Ik was er al snel uit dat ik het wilde houden, onze relatie was zeer stabiel, we hadden een huis en het was allemaal mogelijk. Mijn vriend vond het allemaal iets lastiger. Gelukkig bleven we met elkaar praten, dat was echt heel belangrijk. Na een week besloten we het te houden.
De geboorte
Na een vreselijke zwangerschap met super snelle bevalling werd onze dochter in november precies op de uitgerekende datum geboren. Alle kwaaltjes verdwenen als sneeuw voor de zon. Binnen een week was het alsof ik nooit bevallen was. Onze dochter moest nog wat extra onderzoeken ondergaan maar al snel konden we gaan genieten. Mijn vriend had 3 weken vrij, heerlijk! Ik pakte na een tijdje school weer op en alles verliep prima. In februari gingen wij als gezin, mijn ouders en broer op vakantie. Daar sloeg het noodlot toe en is mijn vriend twee dagen voor wij weer naar huis gingen verongelukt. En dan sta je er alleen voor met een baby van drie maanden.
Niet kijkend naar het verdriet en het regelwerk. Niet naar de financiële rompslomp, het verplicht verhuizen en het afmaken van mijn studie, maar puur naar de opvoeding kan ik vertellen dat ik niet had gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Van elk huiltje, piepje, vlekje of brommetje schoot ik in de stress (en onze dochter had er nogal wat de eerste paar jaar!). Waar je normaal met je partner kan overleggen stond ik er alleen voor. Natuurlijk kreeg ik hulp van mijn fantastische (schoon)ouders en familie, maar dat is toch niet hetzelfde als je partner en de vader van je kind. Ik heb in mijn leven nog zoveel getwijfeld als de eerste twee jaar van haar leven.
Lees ook: VOOR HET EERST NAAR DE PEUTERSPEELZAAL
Snelle dame
Na het tweede jaar werd het allemaal wat makkelijker, ze sprak goed en kon eindelijk gaan vertellen als ze ergens last van had, wat een opluchting! Ze sprak dus goed, heel goed! Daarbij maakte haar ontwikkeling hele sprongen. Vanuit het niets ging ze ineens puzzelen en dan niet 4 stukjes maar gelijk 12 of 16. Ze sprak met zeker 5 woordzinnen en kon zich prima duidelijk maken. Alles wat je haar vertelde zoog ze op als een soort reuze spons. Ze had interesse in het leren van de kleuren, tellen en woorden.
Als iemand iets vertelde keek ze alleen maar naar je mond, alsof ze de woorden eruit wilde trekken. Daarbij wist ze het geleerde ook nog eens op het juiste moment te gebruiken. Tot dat moment gingen er bij mij geen alarmbelletjes rinkelen, ze was gewoon wat sneller. Pas toen ze naar de peuterspeelzaal ging, stopte met praten, eten en drinken dacht ik: dit is fout.
Elke keer moest ik haar schreeuwend en huilend brengen. Na vier maanden was ik het helemaal zat. De peuterspeelzaal moet ook leuk zijn, moeten, moet nog lang genoeg. Wij liepen al bij een kinderpsycholoog vanwege het overlijden van haar vader en aan haar heb ik toen hulp gevraagd. We konden eigenlijk niets bedenken, dachten niet dat ze een achterstand zou hebben of dat er iets mis zou zijn. Om dit alles zeker te weten heeft zij bij onze dochter een intelligentieonderzoek afgenomen. Dit ging prima, onze dochter had er plezier in en wilde eigenlijk niet stoppen. Nog diezelfde middag kreeg ik een mailtje dat ze het zó goed gedaan had. Ook stond daarin dat ze zeer ver bovengemiddeld had gescoord.
Peuterspeelzaal
Met de uitslagen van dit onderzoek ben ik naar de peuterspeelzaal gegaan. Samen met de leidsters hebben we gekeken wat er voor haar gedaan kon worden maar eigenlijk kwam hier niets uit. De peuterspeelzaal wilde dit onderzoek niet meenemen, ze werkte alleen met CITO. Met mijn rug tegen de muur heb ik ingestemd met een CITO onderzoek maar eigenlijk was ik er al klaar mee. De CITO scoorde ze gemiddeld en dit was een bevestiging voor de peuterspeelzaal dat zij nog voldoende te leren had bij hun. Diezelfde middag heb ik laten weten dat ik haar thuis hield. Inmiddels was ze bijna drie en was er een plekje op het kinderdagverblijf. De sociaal-emotionele ontwikkeling is namelijk ook heel belangrijk. Op het dagverblijf ging het met de week beter en was bijna ons oude meisje weer terug.
Maar daar zit je dan, als moeder alleen, met een meisje van drie die nog maar aan het begin staat van haar onderwijsloopbaan. Het balletje begon toen pas te rollen en het ging nog veel ingewikkelder worden!
Lees ook: WAT JE DENKT ALS JE PEUTER BIJNA NAAR SCHOOL GAAT
Uitgelichte foto: Shutterstock