Door Sharona. Jaarlijks komen vele ouders in aanraking met de NICU, omdat hun kindje ziek geboren wordt of zich veel en veel te vroeg aandient. Ze gaan een zware periode tegemoet met hoge toppen en net zulke diepe dalen. Jaarlijks wordt er op 17 November tijdens Wereld Prematuren Dag aandacht besteedt aan deze groep ouders en hun kinderen. Laat deze ode aan de NICU mama’s een hart onder de riem zijn voor vele van hen.
Het was de dag voor de eerste verjaardag van onze jongste dochter. We moesten in het ziekenhuis zijn voor een controle afspraak en besloten om een bezoekje te brengen aan de afdeling waar het vorig jaar allemaal begon. Daar zag ik die ene mama, dit blog is speciaal voor haar. Een ode aan alle Nicu mama’s voor Wereld Prematuren Dag.
We showden trots onze dochter aan de zusters die haar met veel liefde verzorgd hadden. Er werd een mama in een bed langs gereden. Operatiehemd nog aan, infusen nog in de hand, duidelijk een nieuwe NICU mama. Kippenvel over mijn hele lijf en een diep respect voor deze voor mij vreemde vrouw overvielen mij meteen.
Deze ode is voor haar en voor alle ander NICU mama’s (en natuurlijk ook de papa’s ;))!
Lieve NICU mama,
Je bent net langs mij heen gereden. Waarschijnlijk heb je het amper gemerkt, omdat je diep verlangde naar het zien van je kindje, het even aan te kunnen raken. Je zult het kippenvel op mijn lijf niet gezien hebben, de blik van respect voor je in mijn ogen.
In mijn hoofd speelden meteen een aantal vragen op. Wist je dat je een NICU mama zou worden? Wist je dat je kindje extra zorg nodig zou hebben? Dat jullie samen in een enorme achtbaan terecht zouden komen? Dat Wereld Prematuren Dag een bekende dag wordt voor je? Of ben je in het diepe gegooid? Zomaar voor een feit komen te staan. Geen keuze meer mogelijk… geen keuze meer wenselijk. Tenminste voor jullie. Word je namelijk ook zo moe van al die discussies op tv en social media of je kindje het waard is om te leven? Of al die medische (voor jullie nu echt noodzakelijke!) ingrepen wel uitgevoerd moeten worden? Word je ook zo moe van al die reacties van mensen op internet die het niet begrijpen? Nee, niet kunnen begrijpen. Simpelweg omdat ze (gelukkig) niet in jouw schoenen staan of gestaan hebben.
Achtbaan
Je kunt je op dit moment nog amper bedenken in wat voor een achtbaan je noodgedwongen gestapt bent. Je hebt geen idee wanneer de rit zal eindigen, ook nog niet eens hoe. Of je samen het veilige eindstation zal halen.
Je zult terecht komen in loopings en op het moment dat je denkt dat je de achtbaan veilig recht omhoog getrokken wordt, kom je terecht in een vrije val. Er zullen diepen dalen zijn, maar ook toppen van geluk. Toppen van hoop. Toppen van vreugde.
Steun
Lieve, dappere NICU-mama, weet dat als je het moeilijk hebt, je steun zult krijgen van velen.
Van de zusters en broeders die met je meeleven. Je pijn en je verdriet met je meevoelen. Die hard samen met je kindje vechten voor een toekomst. Die zelfs in hun vrije weekend of korte vakantie nog aan je kindje denken. Bij wie je soms net zo goed de angst en bezorgdheid in hun ogen af kunt lezen, hoe goed ze deze ook verborgen voor je proberen te houden. Zij zullen er voor je zijn 24/7. Extra aan je denken op Wereld Prematuren Dag. Zij slepen je er doorheen.
Andere NICU-mama
Of de steun die je zult krijgen van die andere dappere NICU mama. Van wiens kindje jij net zoveel gaat houden als die van jezelf. Voor wie je net zo bezorgd zal zijn, maar aan de andere kant voor 100% overtuigd zal zijn dat hij/zij het zal gaan halen. Van die NICU mama zal je op precies het juiste moment een knuffel krijgen, een jankmomentje delen of zelfs even in lachen uitbarsten. Omdat ze weet hoe jij je voelt en omdat ze jouw kindje ook in haar hart heeft gesloten en er van overtuigd is dat hij/zij het zal gaan halen. Dat jullie beide kindjes het gaan halen.
Je kindje
Je kleintje zal je grootste steun zijn. Je zult zijn/haar kleinste stapjes vieren als de grootste overwinningen. Want die zijn er! De 1e kilo erbij. Het zelfstandig mogen ademen, zonder die beademingsvormen. Het eerste zachte voorzichtige huiltje (o god, wat zul je dat een fijn geluid gaan vinden!). De oogjes geopend. De vechtlust. Je zult zelfs even trots zijn als je kindje de zuster tegenwerkt als ze weer een nieuw infuus willen prikken, weer opnieuw een beademingsbuis in willen brengen.
Het mogen buidelen met je kindje. O wat zul je daar naar verlangen! En dan maakt het niet meer uit dat je uren in een soort van ongemakkelijke tuinstoel zit, want je hebt je kindje eindelijk vast. Eindelijk kun je het met je hele lijf de liefde laten voelen die je voor hem/haar hebt.
Lieve NICU mama, weet dat je mijn diepste respect hebt en dat ik aan je denk.
En hoe diep de dalen ook zijn, blijf er voor gaan. Want die kracht die heb je, je bent een super mama!
Uitgelichte foto: Shutterstock