Door Sharona. Ik was bij een feest ter ere van twee jubilarissen. Beide 40 jaar werkzaam in het onderwijs. 40 jaar! Een hele tijd, vooral als je, je bedenkt dat mijn ouders bij de start van hun carrière nog niet eens aan het daten waren. Maar goed, dat terzijde, dit feest liet mij even denken aan hoe mijn jubileum er over 32 jaar zou zijn. Overpeinzingen van een invaller – 40 jarig jubileum haalbaar?
De jubilarissen
Zou ik over 32 jaar net als deze 2 dames in het stralende middelpunt staan? Omringd door allerlei lieve collega’s waar ik door de jaren heen lief en leed mee gedeeld heb?
Zou er een directeur tegenover mij staan, die me een prachtige speech zou geven, een die mij in mijn kern zou beschrijven? Een die voor mijn collega’s klonken als een absoluut waarheid. Vol herkenbaarheid en kleine verwijzingen naar mooie momenten die we samen beleefd hebben. Over mijn passie en mijn dromen die ik in deze 40 jaar heb kunnen waarmaken, collega’s die ik heb kunnen inspireren, kinderen die ik heb zien opgroeien, die gezinnen stichtten waarvan ik weer de kinderen in de klas kreeg.
Zou er voor mij ook een mooie quote gevonden worden die omschrijft wie ik ben? En welke quote zou dat dan zijn?
Lees ook: ODE AAN DE INVALLER
Quote
Zouden ze de quote: ‘Geef nooit op’ gebruiken? Puur omdat ik het jaar in, jaar uit volhield om op invalbasis te werken. Of zouden ze liever gaan voor: ‘Het onmogelijke bleek toch mogelijk te zijn!’ Puur, omdat ik na jaren van rondzwerven uiteindelijk toch die felbegeerde vaste baan kreeg.
Of: ‘ Kijk hoe ver je al bent gekomen, niet hoe ver je nog hebt te gaan.’ Puur, omdat het niet uitmaakt in welke vorm je de kinderen les geeft. Als vaste juf of als invalleerkracht, in beide vormen kun je het verschil maken voor de kinderen. Je leert ze kennen, begrijpen, feilloos lezen en ziet ze groeien. Heel hard groeien. En dat is waar ik het uiteindelijk allemaal voor doe.
40 jarig jubileum haalbaar?
Haal ik mijn 40 jarig jubileum eigenlijk wel? Of kies ik er in verloop van tijd voor om ergens anders mijn talenten in te zetten? Omdat ik toch iets anders leuker vind? Toch wel een keer wat verandering wil.
Of omdat eindelijk de maat vol is met tijdelijke baantjes. Tot waar ga je? Vanaf wanneer kan je de hoop op een vast contract laten varen? Na 8 jaar, 10, 15? Kun je, (nee durf je!) één droom op te geven om een andere te starten? En welke droom start je dan? Gerelateerd aan het onderwijs, of toch een hele andere kant op?
Wat weegt zwaarder? Je werkgeluk of toch steeds weer die druk die je ervaart van het moeten presteren…. het op het toppen van je kunnen presteren en dan nog iets daarboven. Allemaal in de hoop dat je over 40 jaar kunt zeggen, ja dat was mijn klas!
Lees ook: VOOR ALLE INVALLEERKRACHTEN
Rust
Aan het einde van mijn overpeinzing kom ik erachter dat ik voor het eerst sinds jaren er vrede mee heb als mijn pad toch niet zo zal lopen als ik altijd gedacht/gehoopt/gedroomd heb.
Hoe mijn jubileum er dus uit zal zien over 32 jaar en of deze er überhaupt zal zijn, ik heb werkelijk geen idee. Maar stiekem maakt dat het ook wel weer spannend!
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock