Door Sharona. Sinds ik kinderen heb, begin ik als juf de wereld van ouders beter te begrijpen. Een van de dingen die ik de laatste tijd ervaren en geleerd heb, is hoe het acceptatieproces bij ouders werkt en hoe je ouders mee kunt nemen in een gesprek.
In deze blog deel ik met jullie een recente persoonlijke ervaring die jullie hopelijk meer inzicht geeft in wat er in het hoofd omgaat van ouders en welke stappen echt raadzaam zijn om doorlopen te worden, om er voor te zorgen dat ouders met je mee gaan denken in plaats van dat jullie recht tegenover elkaar komen te staan. Zo krijg je ouders mee in een gesprek. Zo krijg je ouders mee in een gesprek
De operatie
Zoals ik al in een eerdere blog schreef is onze jongste dochter geboren met een afwijking aan haar middenrif. In haar korte leventje heeft ze al veel operaties gehad. Allemaal in de eerste 2 weken van haar leven en allemaal hard nodig, waardoor er niet eens een keuze was om het niet te doen. (Ja, allicht een keuze heb je altijd, maar het gevolg maakte dat er geen keuze was). En nu is er in oktober dus weer een operatie gepland. Geen levensreddende operatie, maar wel één die echt moet en niet langer uit gesteld kan worden.
Haar buikspieren zullen gemaakt gaan worden. Verrassend? Nee, niet echt. We weten vanaf haar allereerste operatie al dat (als alles goed zou gaan) ze deze ingreep moest hebben, om zich verder te kunnen ontwikkelen.
Maar laat dat nou niet het enige zijn, wat de chirurg wil gaan doen. En daar begint het bij mij te kriebelen…
Ik mis een stukje, waardoor ik (nog) niet voor de volle 100% achter de extra ingreep kan staan. En begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, zowel manlief als ik hebben 100% vertrouwen in de chirurg. Een fijne man, veel kennis van zaken en deze specifieke aandoening (leeft voor zijn werk en wordt door ons liefkozend vakidioot genoemd), maar doordat (er in mijn ogen) wat stapjes zijn overgeslagen is het lastig om helemaal blind mee te gaan in zijn beslissing.
Lees ook: 20 WEKEN ECHO
Stap 1: Zorg ervoor dat het probleem bekend is
Misschien trap ik nu een open deur in, maar het is zo belangrijk om ervoor te zorgen dat het probleem bij ouders bekend is. En dan heb ik het niet over een tussen neus en lippen door mededeling, maar een gedegen gesprek. Je zult merken dat ouders niet altijd hetzelfde als jij als een probleem ervaren of zo aan een situatie gewend zijn, dat ze het zelf niet meer als probleem ervaren.
Even terug naar onze lieve chirurg, maanden geleden gaf hij tijdens een opname week in een kort gesprekje op de kamer bij onze dochter aan dat er ook nog iets mogelijk was zoals een fundoplicatie. Een ingreep die kort uitgelegd werd, maar (in onze ogen) ook meteen weer van de baan was, omdat de onderzoeksresultaten niet uitwezen dat dit nodig was. Het was voor ons dan ook een verrassing dat maanden later deze ingreep toch wel weer als oplossing gezien werd, vooral ook omdat voor ons het probleem niet meer bestond. Ja onze dochter spuugt nog wel eens en bij ziekte het meest, maar dat is zo veel minder dan het was. Wij herkenden dus niet het probleem van de arts.
Stap 2: Houd ouders op de hoogte
Zoals ik hierboven al beschreef zagen wij het probleem, wat de chirurg en het verdere team van artsen wel zagen, niet meer. Vandaar ook dat ze ons konden overvallen met de extra ingreep. Wat wij niet wisten was dat achter de schermen al een hele delegatie over het lot van onze dochter gesproken en nagedacht had.
Voor ons leek het namelijk alsof (gezien het eerste gesprek) de beslissing werd genomen op een oude meting. En dat is niet wat je als ouders wilt. Je wilt de meest actuele situatie meenemen in de benadering naar je kind toe.
Als je dus verder gaat en met mensen in gesprek gaat over een kind, houd ouders dan ten alle tijden op de hoogte. Wees open over met wie je spreekt en wat je denkproces is.
Waar denk je aan? Wie consulteer je daarover? Welk doel heb je daarmee?
Ouders zullen dit prettig vinden, omdat ze zien dat jij hun kind de moeite waard vindt, er gedegen over nadenkt en er voor vecht. Daarnaast zorgt het ervoor dat je ouders meeneemt in het proces. Ze kunnen desgewenst hun gedachte over het probleem toevoegen, waardoor je nog breder naar het kind kunt kijken. Je maakt ouders partner in het probleem.
Stap 3: Leg de mogelijkheden uit
We wisten nog een beetje wat de fundoplicatie inhield, maar niet helemaal precies meer. Dat maakte het ook wel moeilijk, want we hadden geen overzicht over welke gevolgen deze ingreep voor de toekomst zou hebben. Of welk risico’s deze ingreep met zich meebracht.
Richt je daarom niet alleen op benoeming van het probleem en de mogelijke oplossing die jij bedacht hebt, maar leg deze oplossing uit. Wat houdt dit in voor het kind? Waarom is nu juist dit passend? En zijn er nog andere mogelijkheden? Zorg ervoor dat de ouders met een goed doorgesproken idee naar huis gaan en check of ze dit ook goed begrepen hebben. Ik riep zelf namelijk heel stoer bij de chirurg dat ik nog wel wist wat het allemaal inhield, maar stiekem had ik toch niet het volledige beeld.
Stap 4: Geef ouders tijd
Geef ouders de tijd om aan het idee te wennen. Soms valt iets even koud op je dak of reageer je vanuit emotie afwijzend, maar je zult zien dat als een idee goed geland is, ouders heel graag mee willen denken en het beste voor hun kind willen.
Stap 5: Wees er voor de ouders
Je zult zien dat, ook al heb je alles goed doorgesproken, en lijken jij en de ouders op één lijn te zitten, dat er toch twijfels bij ouders kunnen komen. Doen we er zo echt goed aan? Is dit echt wat ons kind nodig heeft? Kunnen we niet beter… Maar er is iets nieuws, past dat niet beter bij …?
Geef ze de ruimte om hun zorgen te allen tijde bij je neer te leggen (natuurlijk onder werktijden, in de kroeg op een zaterdagavond lijkt mij inderdaad ook geen goede tijd ;)) en neem deze serieus. Neem de tijd om deze zorgen te bespreken en eventueel beredeneerd te verkleinen.
Ik kon er namelijk op een gegeven moment niet meer tegen. Facebook groepen zijn fantastisch, maar wat je daar voor adviezen leest… je gaat nog meer twijfelen dan je al doet. En dan lees je weer over een operatie met minder complicaties. Is dat dan niet iets? Uiteindelijk heb ik onze zorgen in een kort mailtje van mij afgeschreven en verstuurd. Wachten op de telefonische afspraak (die 5 dagen voor de operatie gepland stond) was geen optie meer.
En dan ben je als ouders bij het kruispunt: ga ik mee of niet?
Waarom wij uiteindelijk toch voor de volle 100% achter de ingreep konden gaan staan, was omdat de arts al na één dag ons mailtje uitgebreid beantwoordde. Met een uiteenzetting van de stappen die hij had doorlopen. Hij vertelde over het denkproces wat hij en collega’s omtrent de problematiek van onze dochter hadden. Zo wist hij ons te overtuigen om achter zijn beslissing te gaan staan.
Het idee was geland. Het gevoel dat deze beslissing werd genomen op een oude meting was verdwenen, er was goed over nagedacht. Deze arts zag ons kind en de mogelijkheden die hij haar kan bieden. En dan kunnen wij als ouders niet anders dan meegaan.
Onthoud alsjeblieft dat ouders je niet willen dwarszitten, ze willen alleen maar het allerbeste voor hun kind. En zeg nu zelf, dat wil jij toch ook voor hun kind?