‘Het is drie uur jongens en meiden, we gaan naar huis!’ Daar staan ze dan, de lieve schatten. Een beetje onwennig, soms een beetje nerveus, maar meestal met een grote glimlach op het gezicht: opa’s en oma’s op het plein.
Het zijn mijn eerste dagen in de klas op mijn nieuwe school.
‘Het is drie uur jongens en meiden, we gaan naar huis!’ De klas krioelt om me heen.
‘Eerst bij de muur staan, anders ben ik jullie meteen al kwijt! Je geeft me een high five als je de BSO, papa, mama, of opa en oma ziet.’
Ik zeg het zo luid dat alle volwassenen die om me heen staan het ook horen. Ook de schatten van opa’s en oma’s die het liefst de kinderen meteen meenemen. Dan heb ik ze tenminste uit de drukte moeten ze denken.
Twintig vingers gaan de lucht in. O o, denk ik. Wie hoort nu bij wie?
Koortsachtig kijk ik om me heen. Ik probeer gezichten te herkennen van de volwassenen die de kinderen ‘s ochtends weg gebracht hebben.
‘Ik zie mama!’ ‘Daar is de BSO!’ ‘Ik zie papa!’ Ik geef een high five, kijk even goed of het de juiste persoon is en laat ze wegrennen.
‘Juf, ik zie mijn oma!’ Ik kijk naar achteren en zie een oma uitbundig zwaaien. Ze wijst naar de jongen en naar zichzelf. Ha, dat klopt gelukkig, denk ik.
Er blijven nog vijf kinderen over. Ik ga op het bankje naast ze zitten. ‘Zo, jullie moeten naar de BSO?’ vraag ik. Vier kinderen knikken. Een zegt zachtjes. ‘Ik zie mijn oma juf.’
Ik kijk om me heen en zie een oma wat verder weg zwaaien. Ik loop met de jongen mee.
‘Sorry’ verontschuldig ik me. ‘Ik had niet door dat hij met u mee moest.’ ‘O geeft niks hoor!’ krijg ik als antwoord. ‘Hij was zelf ook aan het treuzelen, hij had vast nog geen zin om mee te gaan.’
Dat kan ik me maar moeilijk voorstellen. Als kind vond ik het heerlijk om met mijn oma mee naar huis te gaan. Daar aten we andere dingen dan thuis en werden we verwend.
Wat zijn het toch een lieverds die opa’s en oma’s. Ook die op het plein.
En ik? Ik haal opgelucht adem als ook de laatste vier opgehaald zijn. Iedereen weer veilig op de juiste plek.