Ik heb bijna voorjaarsvakantie en mijn werk voor de klas is voor nu even klaar. Ook de zwangerschapsvervanging die ik nu doe twee dagen in de week zit er bijna op. Het maakt me maar weer eens duidelijk hoe groot onze verantwoordelijkheidsgevoel is en hoe onzeker ik ervan kan worden. Herkenbaar?
Het was een drukke tijd. Vrijwel meteen na de kerstvakantie gingen we de tijd van toetsen in, moesten er rapporten en groepsplannen gemaakt en werd het dus ook duidelijk hoe de klas ervoor staat. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zoveel kinderen die iets nodig hebben in de klas! En wat we niet altijd kunnen bieden met de enorme wachtlijsten overal. We weten steeds meer over kennisoverdracht en hoe belangrijk dat is, lees ook dit artikel over kennisopbouw en gelijke kansen in het onderwijs. Daarom lees ik bijvoorbeeld ook informatieve teksten met de kinderen in groep 3, zoals deze teksten over je lijf van (Klas van juf) Linda. Maar ik voel me ook enorm verantwoordelijk voor hun niveau in de klas en wil alles eruit halen wat erin zit. Dus ik doe enorm mijn best en werk heel hard.
Verantwoordelijkheidsgevoel en onzekerheid
Maar ik heb ook continue een drang naar bevestiging en voel me vaak onzeker over wat ik doe en hoe ik dat doe. Daarom sta ik ook op een wachtlijst voor verder onderzoek, want het komt vast ergens vandaan. De afgelopen tijd voelde ik me wat beter, lees ook het blog over waarom ik gesprekken heb met een psycholoog, maar ik denk ook dat ik mezelf weer wat voorbij heb gerend in deze drukke tijd. Er moest ook veel gebeuren en voor iedereen is het veel om de rapporten te schrijven. Dat is een van de weinige dingen die ik thuis doe buiten school, in alle rust. En wel een van mijn verantwoordelijkheden, afgestemd op het aantal dagen dat ik werk. Maar het blijft extra werk en eigenlijk ben ik nog niet helemaal hersteld.
Vermoeidheid zorgt voor onzekerheid
Dus komt de voorjaarsvakantie precies op het goede moment voor mij. Om te herstellen, te rusten en alles los te laten. Want juist nu ik naar de psycholoog ga, merk ik het ook eerder als ik mijn grenzen overga. Dan word ik moe, sneller boos en maak ik me druk over van alles. Soms ben ik snel overprikkeld en kan ik even geen geluid verdragen. Soms ben ik heel erg onrustig en moet ik bewegen, of is de onrust juist in tientallen gedachten tegelijk in mijn hoofd. En vaak ben ik enorm onzeker over alles wat ik doe en heb gedaan. Gedachten als: geef ik goed les? Betrek ik alle leerlingen erbij? Doe ik de goede dingen met de klas? Kan mijn klassenmanagement beter? Maar ook: vinden ze me aardig? Vinden ze school leuk? Maar ze hebben het lesgeven juist ook nodig en dat ik strikt en duidelijk ben. Etc, etc. Hoe meer vakliteratuur ik lees over wat goed is om te doen in de klas, hoe meer onzeker ik ook kan worden. Ik ben een perfectionist en het is nooit goed genoeg. Ik kan mezelf elke dag verbeteren. Maar vanuit die onzekerheid ben ik juist niet altijd de leerkracht die ik wil zijn. Anyway, dat blijft een zoektocht en zoek ik dus ook hulp bij. Ik probeer een “harde” burn-out te voorkomen. Want ook ik vind nee zeggen niet altijd makkelijk. Ik moet op de rem trappen, grenzen aangeven en rusten. Dus ga ik bijvoorbeeld naar de sauna, boeken we een vakantie en ik ben gestart met het Pieterpad, zo liep ik al de eerste etappe en de tweede etappe van deze Lange Afstands Wandeling.
Herken je deze onzekerheid?