Vandaag een wat persoonlijker blog van mij. Juist omdat ik het spannend vind om te vertellen, maar wel zo eerlijk. Want er komen wat minder berichten op mijn site de afgelopen tijd en ik schrijf natuurlijk boeken over goed voor jezelf zorgen als leerkracht. Dus hoewel ik het doodeng vind om het online te delen, zeg ik toch dat ik nu zelf een psycholoog nodig heb. Om meer openheid te creëren rondom je eigen kwetsbaarheid. En wie weet is het ook wel goed voor mijn eigen acceptatie.
Want het voelt toch wel een beetje als falen. Ik die altijd roept dat je goed voor jezelf moet zorgen, heb nu zelf een psycholoog nodig. Maar zoals anderen dan weer zeggen: “Maar dan zorg je toch juist ook goed voor jezelf?”
Waarom ik een psycholoog zocht
Het begon allemaal aan het einde van onze zomervakantie samen met het gezin. We kwamen thuis en ik was helemaal overprikkeld. Een gevoel dat ik nog nooit zo ervaren had, of me in ieder geval niet bewust van was. Een vol hoofd, lusteloos, snel boos, nergens zin meer in, ik had rust nodig. Mindfulness hielp me niet meer. Sterker nog, soms is mediteren juist heel lastig, omdat mijn gedachten dan van 100 op de snelweg naar standje Max Verstappen gaan. Maar dit gevoel na onze vakantie, vond ik heel gek. Achteraf gezien is de overprikkeling en vermoeidheid waarschijnlijk begonnen toen ik afgewezen werd na een lange sollicitatieprocedure. Ik riep wel heel hard dat dit me niet onzeker zou maken. Maar eigenlijk was dat mezelf overschreeuwen, want natuurlijk gaf het me wel een behoorlijke knauw.
Al vrij snel daarna heb ik online een psycholoog gezocht en gevonden, zelf betaald, zodat ik niet met wachtlijsten zou zitten. En nu heb ik ongeveer elke maand een gesprek. Dat helpt me goed, want ik leer vooral grenzen stellen. Wat ben ik daar slecht in! Ik ben een echte people pleaser en heb veel moeite met kritiek. Ik wil het goed doen voor alles en iedereen. Die zin: “Als ik ja zeg tegen alles en iedereen, zeg ik nee tegen mezelf” kon ik wel heel goed in mijn boek De relaxte leraar zetten, maar niet altijd zelf inzetten in het “echte” leven. Ik werk nu op een fijne plek, dus de vermoeidheid komt niet uit mijn werk als leerkracht. Maar ook daar kan ik in mijn enthousiasme veel te hard gaan, me overal in storten en dus mezelf tig keer voorbij rennen.
Ik ging ook altijd wel lekker vond ik zelf. Ik stond voor de klas, werkte voor mijn website, mocht af en toe ergens spreken en schreef een boek. O ja, en dan sportte ik ook vaak nog zo’n vijf keer per week. En laat ik natuurlijk niet mijn gezin vergeten waar ik ook een paar dagen in de week voor onze kinderen zorg na schooltijd. Ik hield al die ballen moeiteloos de lucht in. En had het nodig om veel verschillende dingen tegelijk te doen. Dacht ik. Man man man (vrouw, vrouw, vrouw), wat zijn die ballen hard naar beneden gekletterd. AUCH.
En nu?
En nu blijf ik doorgaan met de gesprekken. Leer ik mijn grenzen beter kennen en hiernaar te luisteren. En heb ik het moeilijk, want nu is mijn goede voornemen juist niet vol gas gaan, maar op de rem drukken. Niet voluit sporten dus, maar rustig aan. Niet de uitersten opzoeken, klein beetje spierpijn dus i.p.v niet meer kunnen lopen. Bijna overal nee tegen zeggen en kijken waar ik wel energie voor heb. Ik noem het maar de goede voornemens andersom.
Pasgeleden zei mijn psycholoog: “Maike, jij helpt ook graag mensen in het onderwijs. Als er nou iemand bij je komt die het echt allemaal niet meer weet, heel moe is en het allemaal even niet voor elkaar heeft. Wat zeg jij dan?” Ik:”Dan zeg ik dat diegene een goede psycholoog moet zoeken. Dat het mijn kunde te boven gaat.” Mijn psycholoog moest erg lachen. Maar dit is het wel. Ik kan mezelf ook even niet meer goed helpen, dus vraag ik hulp van buitenaf. Ook dat is goed voor jezelf zorgen, juist! Ook al vind ik het erg moeilijk en zeker om het te delen. En ik ben nog niet klaar. Want ik sta nu wel op een wachtlijst. Mijn zoektocht naar mezelf gaat verder…