Door Maaike Wiersma. Als toekomstig leerkracht word ik dagelijks herinnerd aan het lerarentekort wat blijft toenemen in het basisonderwijs. Op de PABO wordt het lerarentekort vaak besproken in de colleges en op de stage gebeuren er dingen om mij heen die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Hoe kijk ik als 2e jaars PABO-student naar dit probleem?
Het lerarentekort door de ogen van een PABO-student
Maak je maar geen zorgen
Op de introductiedag van de PABO, ongeveer een jaar geleden, vertelde het hoofd van de PABO dat wij ons ‘geen zorgen hoefde te maken om een baan’. Toen ik dat hoorde voelde ik me verzekerd en veilig, ik zal immers over 4 jaar meteen aan de slag kunnen in het basisonderwijs. De zin die de eerste introductiedag was uitgesproken vloeide verder tussen de colleges en gesprekken die wij voerden met docenten. Als studenten wisten wij niet beter dan de toekomst die de docenten op de PABO hadden geschetst: rooskleurig en de banen voor het uitkiezen. Wel hoorden wij zo nu en dan van de docenten dat er een zwart randje zat om die toekomst, iets met werkdruk.
Nieuwsbericht na nieuwsbericht
De docenten op de PABO noemden in de colleges wel eens het woord ‘werkdruk’, iets waar je als student van 18 niet echt een beeld bij hebt. Maar voor je er erg in had was het onderwerp alweer van tafel en hadden we het over de verschillende manieren van voorlezen. Buiten de colleges om kregen nieuwsberichten geregeld onze aandacht, de ene staking na de andere werd gevoerd door leerkrachten op het Malieveld. Ze hielden spandoeken vast met kreten als: ‘Juf = Boos’ en ‘Stamp met je voeten, doe je handen in je zij, een eerlijk salaris willen wij!’. Ik snapte de leerkrachten enerzijds wel, maar ik kon mij geen beeld vormen bij die kreten. Ik had het eerste half jaar van mijn studie alleen maar in de schoolbanken gezeten.
De gamechanger: Stagelopen
Op het moment dat ik begon met stagelopen merkte ik een kanteling van mijn mening over het lerarentekort. Tijdens deze stages zag ik keer op keer dat scholen écht kampen met tekorten. Om mij heen werden medestudenten voor de klas gezet wanneer de leerkracht ziek was en vlogen invallers van hot naar her. Maar ook zie ik mijn coaches zwoegen met de hoeveelheid werkzaamheden.
Er zijn verder stagescholen die eerstejaars studenten een betaalde LIO-stage aanbieden om de student vervolgens voor een paar jaar in vaste dienst te krijgen.
Toekomstige juf = boos
Aan het begin van de PABO werden wij gerustgesteld door het hoofd van de PABO met de woorden ‘maak je maar geen zorgen’. Hoe graag ik deze zin ook wil geloven, toch maak ik mij nu al zorgen over de werkdruk die mijn medestudenten en mij te wachten staat. Het aantal aanmeldingen voor de PABO neemt al jaren af en dat gebeurt met een duidelijke reden.
Ik, als toekomstig leerkracht, ben boos. Boos op de manier waarop er wordt omgegaan met de (toekomstige) leerkrachten en de extreme werkdruk. Leerkrachten hebben een gezamenlijke passie: het laten opgroeien van leerlingen in een veilige omgeving, maar zonder genoeg leerkrachten is dat niet mogelijk. Dus vraag ik niet alleen aan de regering om dit probleem op te lossen, maar ook aan alle PABO’s in Nederland om na te denken over wat écht belangrijk is. Want straks kan ik niet eens meer voorlezen…
Ik ben Maaike Wiersma, 19 jaar, en zit in het tweede jaar van de PABO aan de Hanze Hogeschool in Groningen. Ik ben dol op het schrijven van stukken die over van alles en nog wat kunnen gaan, verder speel ik graag een potje volleybal en maak je me vooral héél erg blij met een kinderboek. Je kunt me vinden op JufBlogt.nl.
Afbeelding van stockfour/Shutterstock
