Door Sharona. Ik heb een benoeming in het primair onderwijs! Vertelde ik jullie vorig jaar in een blog nog dat ik zo blij was met een jaarcontract voor een invalpool, nu is het eindelijk zover. Jarenlang van hopen, dromen en hard werken hebben eindelijk het resultaat gehad waar ik zo naar op zoek was. Een vaste baan. En al is deze nog niet direct voor een eigen klas (ik start in de invalpool), ik ben er dolgelukkig mee!
Met het krijgen van deze benoeming kan ik namelijk een tijdperk afsluiten en gedag zeggen tegen een aantal minder leuke zaken van het losse invalkracht zijn.
Anti-vacature stress
Sinds dat ik weet dat ik benoemd ben, is er één ding waar ik echt van kan genieten. Het toegestuurd krijgen van diverse vacatures. Ja, ik weet het dit klinkt raar. Ik heb een benoeming en ik geniet van vacatures. Hoe kan dat nu?
Omdat ik, voor het eerst in 8 jaar tijd me daar niet meer druk over hoef te maken. Ik hoef niet meer na te denken over wat voor gave, creatieve voorkant ik voor mijn sollicitatie maak. Geen urenlang meer zitten dubben over wat ik nu precies in mijn brief zet en hoe ik het erin zet. Want ja, je keuze voor woorden kunnen het verschil maken. Zowel positief als negatief. Geen dagen meer wachten bij de mail/telefoon, met de hoop uitgenodigd te worden voor een gesprek.
Voor het eerst in 8 jaar tijd (en hopelijk nog een hele, hele lange tijd!) kan ik een vacature openen en denken: Rust, ik hoef niet meer…. ik heb mijn droombaan. Deze mooie baan is voor iemand anders!
Lees ook: I’VE GOT A JOB!
Geen onbekende vakanties meer
Voor het eerst in 8 jaar heb ik totaal geen stress voor de zomervakantie. Waar ik eerder halverwege mei al de bibbers kreeg omdat alles aan het aflopen was en ik nog nergens van voorzien was. En waar ik dan halverwege de zomervakantie helemaal moedeloos werd, omdat er na uren surfen over het internet weer geen vacatures te vinden waren. Waarna ik de eerste 4 weken na de vakantie me elke week weer afvroeg, zou de vakantie dan nu afgelopen zijn of heb ik nog een dag? En nog een dag? Door die onvoorspelbaarheid wanneer het werken weer aan zou trekken kon ik niks anders plannen, dan wachten bij te de telefoon. Je zou toch eens één belangrijk telefoontje missen!
Dat hoeft nu dus niet meer! Het is nog even kijken wanneer en welke werkzaamheden ik precies mag starten, maar dat ik na de vakantie start is duidelijk. Eindelijk heb ik ook gewoon die ‘6’ weken!
Lees ook: DE INVALLERSDIP
Niet meer onverwachts nieuwe scholen bezoeken
Door de jaren heen heb ik voor diverse scholen en stichtingen mogen werken. Mijn werkgebied was zo groot en verspreid dat het niet zoveel uit maakte welke kant ik op reed. Ik kwam overal wel een school tegen waar ik (soms kort, soms langdurend) heb mogen werken of waarvan ik dacht….wie weet sta ik hier morgen wel.
Stiekem ga ik die kijkjes in ‘nieuwe, vreemde’ keukens ook wel een beetje missen hoor. Je ziet zoveel als invalleerkracht, dat je daar ook heel fijn de goede dingen uit kunt pikken voor jezelf. Die verrassingsscholen hebben mijn rugzak met kennis/handigheidjes nog meer gevuld.
Dag papierwinkel, hallo benoeming in het primair onderwijs
Terwijl ik mijn papieren in orde maakte om op te sturen naar mijn werkgever, schoot het opeens door mijn hoofd dat dit als het goed is de laatste keer was. De laatste keer dat ik een loonheffingsverklaring, een werknemerslijst invul en een kopie identiteitskaart en diploma opstuur. En de allerlaatste keer dat ik een VOG aanvraag. Mijn god, wat heb ik die een hoop aangevraagd de afgelopen 8 jaar. Zoveel, dat deze laatste VOG binnen 2 dagen na aanvraag al in de brievenbus lag! Ik heb zelfs de verandering meegemaakt van VOG aanvragen op het stadhuis, naar lekker achter de computerbeeldschermbuis. Wat een vooruitgang was dat!
Als ik er over nadenk is het eigenlijk ook wel heel erg vreemd. Ik diende elke keer opnieuw een VOG te overleggen, omdat de mijne maar een half jaar geldig was. Maar nu ik zo dadelijk in vaste dienst ben, hoeft het niet meer. Ik heb geen enkele collega ooit over een VOG horen praten.
En de invallers dan?
Ook al heb ik nu een benoeming in het primair onderwijs en hoop ik snel vanuit de invalpool door te stromen naar een eigen klas, ik zal mijn “roots” niet vergeten. Het vele invalwerk de afgelopen jaren heeft bij mij mijn basis gevormd voor de juf die ik vandaag ben.
Ik weet hoe het leven van een onbewuste invaller er uit ziet. Het leven tussen twee jobs in, de hoop een plek te vinden waar je, je thuis voelt en mag blijven. Maar ook het onbegrip vanuit je omgeving. Er is toch een lerarentekort? Hoezo heb jij dan geen vaste baan? Er zijn er genoeg! Het telkens weer uit moeten leggen, dat het lerarentekort op sommige plaatsen dus wel meevalt.
In mijn blogs wil ik me nog steeds sterk blijven maken voor meer begrip en een betere situatie voor invallers. Het onderwijs draait immers ook op jullie!
Tip: mocht je op zoek zijn naar een vacature, kijk dan eens op de onderwijsvacaturebank.