Door Suzanne. Nog anderhalve week en dan zit de vakantie er hier weer op. Niks bijzonder zou je zeggen, maar na deze vakantie wordt alles anders. Over loslaten en vasthouden
Onze jongste telg gaat namelijk naar school. Na zo’n tien jaar continu een kindje thuis te hebben gehad, is dan nu eindelijk het moment aangebroken waarop het stil is in huis tijdens schooluren. Het moment waarop ik niet kon wachten toen ik weer met een krijsend kind door de supermarkt moest, omdat hij zo nodig perse díe snoepjes moest hebben. Het moment dat eindeloos ver weg leek toen ik net de vloer had gedweild en hij met zijn modderschoenen naar binnen kloste met een hand vol met de pas bloeiende hortensia’s. Het moment waar ik zo naar uit keek toen het leek alsof er in de woonkamer een bom was ontploft en ik een lelijk woord in moest slikken, omdat er zich een legoblokje in mijn blote hak had genesteld.
Nu ineens is het daar. En krijg ik een brok in mijn keel als mijn kleinste mannetje tegen iedereen die het wil horen (en eigenlijk ook wie het niet wil horen) vertelt dat hij eindelijk ook naar de grote school mag. Want stiekem was het ook wel fijn om samen lekker boodschappen te doen. Samen overleggen over het avondeten, een worstje halen bij de versafdeling, hem zien glimmen van trots als hij tegen de kassamevrouw vertelde dat het scannen gelukt is.
En eigenlijk was het ook wel heel erg aandoenlijk dat hij een boeketje voor me had gemaakt, omdat hij me zo lief vond. En dat boek uitlezen kon ook wel later toen we samen met die treinbaan, duplo, lego en alles wat we verder konden vinden om te bouwen, bezig waren en hij helemaal op ging in het verhaal dat hij erbij verzon. Of toen we samen met zand taartjes bakten voor elkaar. Of toen hij de spelletjeskast ontdekt had en we alle spelletjes moesten uitproberen.
Natuurlijk ben ik blij dat hij naar school mag. Voor hem. Hij is eraan toe, vraagt om meer uitdaging, wil graag leren, zijn wereld verruimen en dat gun ik hem zeker. Dat betekent dus loslaten.
En dat heb ik al een keer geoefend bij zijn grote broer en zus, maar nu het de laatste is, is het de afsluiting van een fase in ons leven. Tijd voor een nieuwe fase. Het komende jaar gaan we op zoek naar een geschikte middelbare school voor de oudste. Nog meer loslaten.
Voor nu ga ik nog anderhalve week genieten van mijn drie geweldige kinderen. Want hoe mooi is het om te zien dat die kleine, weerloze schepseltjes die ik op de wereld heb gezet opgroeien tot prachtige, autonome mensjes met een eigen karakter en een eigen mening, die het soms stiekem nog heel erg fijn vinden om even door mama vastgehouden te worden. Gelukkig maar, want in vasthouden ben ik een natuurtalent.