Door Karlien. Vertel je aan anderen of je kind hoogbegaafd is? En wat zeg je dan? Ik deel de redenen om dit wel of juist niet te doen.
Vertel je of je kind hoogbegaafd is?
Als je net (zeker) weet dat je kind hoogbegaafd is, staat je wereld een beetje op z’n kop. Opeens worden er allerlei zaken, misschien ook uit je eigen jeugd, duidelijk. Je hebt het er met de school over en misschien met een aantal mensen in je omgeving. Maar vertel je verder aan mensen of je kind hoogbegaafd is? En wat zeg je dan?
Hoogbegaafdheid voor jezelf houden
Laat ik bij onze situatie beginnen. Voor mensen uit onze omgeving was de begaafdheid van onze kinderen wel duidelijk. Maar toen we haar didactisch lieten testen (zodat we konden bepalen waar ze staat qua school) waren we alsnog best geschrokken van de uitslag. Omdat ze zo anders en snel is.
We hebben haar hoogbegaafdheid eigenlijk altijd voor onszelf gehouden, het verslag met school delen was al een grote stap. Toen schreef ik een blog hoe mijn dochter veranderde nadat ze mocht versnellen. Hierop kreeg ik hele leuke reacties, soms uit onverwachte hoek. Maar mijn man was geschrokken: we zouden het toch voor onszelf houden?
Ik gaf hem toen aan dat ik niet alle ins en outs deel, lang niet alles. Maar dat ze hoogbegaafd is, dat vind ik niet erg om te delen. Belangrijk juist!
Lees ook: VOOROORDELEN OVER HOOGBEGAAFDE LEERLINGEN
Wel vertellen over hoogbegaafdheid of niet?
Of je wel of niet vertelt over hoogbegaafd zijn, bij jezelf of bij je kind, dat is echt jouw beslissing. Voordeel is dat mensen wat meer weten of jouw situatie, het nadeel kan zijn dat mensen het niet begrijpen of denken dat je uit de hoogte doet.
Ik gebruik het woord hoogbegaafd daarom meestal niet. Als mensen vragen waarom mijn dochter is versneld, dan geef ik aan dat ze heel makkelijk leert en een snelle denker is. Vaak gebruiken ze vervolgens zelf de term “hoogbegaafd”.
Op school moeten ze het wel weten
Op school vind ik het belangrijk dat het team weet dat mijn kinderen hoogbegaafd zijn. Daarnaast hangt het van de situatie af of ik erover vertel. Zelf vind ik het heel vervelend als mensen hun kinderen voorstellen met: dit is Pietje, hij is hoogbegaafd. Komt het in een gesprek voorbij, dan vertel ik erover wat ik op dat moment kwijt wil.
Nu mijn dochter ouder wordt gaat het vertellen ook veel natuurlijker. De ouders van buurkinderen vangen iets op over versnellen, of een buuroma geeft aan dat mijn dochter wel heel opmerkzaam is. Vervolgens komen ze aan mij de vragen die ze hebben stellen.
Uitgelichte foto: Shutterstock