Van lesbezoek naar coaching

Van lesbezoek naar coaching

Sharona schreef een kwetsbaar blog over lesbezoeken en coaching waar ik ook veel in herkende van een aantal jaar geleden. Ze schrijft: in onze stichting is het normaal dat je als pooler (vaste leerkracht in de invalpool) verschillende lesbezoeken krijgt van een coach uit de stichting. Met deze lesbezoeken helpen ze je te kijken naar je zone van naaste ontwikkeling. Een lesbezoek fijn voor je professionele ontwikkeling. Toch? 

De weg naar het lesbezoek

Ik wist dat ze zouden komen, hun bezoek was een week van tevoren aangekondigd, samen met nog een paar andere datums voor de rest van het jaar. Bij de aankondiging kreeg ik al de kriebels, een lesbezoek in de tweede week van het schooljaar? Hoe kon ik in een groep die ik net kende en dan pas voor de vierde keer gezien had nu al laten zien wat ik in huis heb?

Sowieso zijn lesbezoeken al niet mijn favoriete bezigheid. Ik bevries namelijk letterlijk als er iemand naar mij komt kijken. Zorgen en spanningen wisselde zich gedurende de week af, zou het allemaal goed gaan? Zouden ze de kwaliteit zien die ik ze wilde laten zien? Ook al betekent dat voor mij de lat ontzettend hoog leggen, misschien zelfs wel eens veel te hoog.

Het lesbezoek

Binnenkomst

En daar waren ze dan, klokslag 11 uur stapte ze samen zoals afgesproken mijn klas binnen. Wat zij niet wisten en hopelijk ook niet zagen, was dat mijn hart om 5 voor 11 al oversloeg, letterlijk. Bij het zien van die tijd kroop alle spanningen die ik gedurende de afgelopen dagen en vooral die ochtend had opgebouwd omhoog. Het zou nu toch wel allemaal goed lopen? Ik had de leerlingen ingelicht over het lesbezoek en hun hulp gevraagd, dus dat moest te doen zijn. En de les zou toch net zo perfect verlopen als ik bedacht had?  Ik had er immers meer dan genoeg (lees 1,5 uur!!) voorbereiding ingestoken.

Allemaal, omdat ik bang was niet het beste van mijzelf de laten zien op dat moment. Niet de perfecte juf, die ze dachten te hebben aangenomen (of is dit een gedachte die ik zelf bedacht heb?).  Ik wilde pedagogisch en didactische het allerbeste laten zien, omdat ik het allerbeste vanuit mij zelf wil gebruiken om het allerbeste uit de leerlingen te halen. Nobel streven, maar haalbaar?

Doel lesbezoek

Ze kwamen samen kijken, niet omdat het perse nodig is om met tweeën een lesbezoek af te leggen, maar omdat er in onze stichting gewerkt wordt met een nieuw instrument. Dit lesbezoek had een dubbel doel. Enerzijds om te kijken waar ik in mijn ontwikkeling sta en aan mag gaan werken en anderzijds om onze schoolcoaches de kans te geven te leren observeren aan de hand van dit instrument, welke alleen nog maar gehanteerd wordt door onze stichtingscoach.

Dit instrument (I-Calt genaamd) biedt observeerder en de geobserveerde de mogelijkheid om samen in gesprek komend te kiezen voor een klein, haalbaar leerdoel voor de komende zes weken. Mochten jullie geïnteresseerd zijn in hoe I-Calt gebruikt wordt binnen onze stichting en wat ik daar dan precies mee doe, laat maar weten. Ik kan er altijd nog een blog aan wijden!

Verloop

Ook al was het doel dus puur alleen kijken en niet beoordelen, toch voelde ik hoe ik krampachtig probeerde alle leerlingen zo betrokken mogelijk te houden tijdens de les en de leswisselingen.  Ik had het gevoel dat ik als een soort stamelende, rode tomaat een hele trukendoos aan het leeghalen was. Waarbij ik op een gegeven moment ook nog moest improviseren, omdat ik me bedacht dat ik bij de leerlingen van de andere groep (ik heb een combinatieklas) nog even langs moest lopen om er een paar een extra korte werkinstructie te geven.

Om vervolgens weer terug te schakelen naar mijn instructie en deze verder te geven. Lastig, omdat het werken in een combinatieklas voor mij vrij nieuw is en ik daar dus nog mee aan het stoeien ben. Gelukkig hebben de kinderen daar wel al meer ervaring in.

De nabespreking

Na een klein half uur kwam er een einde aan het lesbezoek. Een van mijn collega’s nam mijn klas over en ik kon samen met de lesbezoekers om tafel gaan zitten om mijn lessen te bespreken. Gespannen nam ik plaats aan de tafel tegenover hen, verwachtingsvol naar wat zij gezien hadden. Natuurlijk had ik zelf al weer tig dingen bedacht die ik toch echt anders had moeten doen. Ook anders bedacht had, maar totaal niet liepen zoals ik bedacht had (wat in onderwijsland wel vaker gebeurd ;)).

Het gesprek begon heel positief  met uitleg van de werkwijze van het observatie instrument. De uitleg was nog maar net klaar toen het breekpunt kwam, mijn spanningen waren opgemerkt. Dat wat ik dacht verborgen te houden, was niet verborgen gebleven. De ontspannen juf die een uur geleden voor  de klas had gestaan en om 5 voor elf plaats had gemaakt voor een gespannen juf was gezien.

Die gespannen juf was niet nodig geweest, want ze zagen een heleboel hele goede dingen in mijn les. Kwaliteiten die ik bezit en die ik gebruik.  Alleen zij zagen ze wel, maar ik zelf niet. De gespannenheid komt voort uit een onzekerheid over mijn eigen handelen, mijn eigen kunnen. De drang van mijzelf om mijzelf continue te spiegelen aan collega’s die het in mijn ogen altijd vele malen beter doen dan ik. Waar ik soms echt tegenop kijk en zie als een soort voorbeelden.

Werken aan onzekerheid

En die onzekerheid nekt mij dus, keer op keer weer. Het houdt me tegen verder te groeien en te ontwikkelen. Het maakt mij kleiner dan ik ben en blind voor mijn eigen kwaliteiten. En daar wil ik dus vanaf.
Het was een hele opluchting om dit uit te spreken, ik had het in mijn loopbaan al te lang opgekropt. Zeker ook, omdat er vanuit de stichtingscoach een heel mooi aanbod kwam. Het instrument werd aan de zijkant geschoven en we gingen kijken naar wat ik nodig had in mijn persoonlijke ontwikkeling om te groeien. Een coach van buitenaf die samen met mij kan gaan kijken naar waar mijn onzekerheden vandaan komen, hoe ik er het beste mee om kan gaan en wat ik nodig heb om ze het hoofd te bieden.
Een super kans om nu eens voor altijd af te rekenen met deze onzekerheden en mijn eigen kwaliteiten eens verder te gaan ontdekken. Een kans die ik met beide handen aanpak!

Het vervolg

Jullie hebben het dus vast al begrepen, ik ga dus starten met coaching. Ik ga werken aan mijn persoonlijke ontwikkelingen om een sterkere en evenwichtigere juf te worden. Eentje die misschien een lesbezoek niet meer eng vindt. Via blogs ga ik jullie op de hoogte houden van mijn coachingstraject.
Ik zal niet alles hier neer leggen wat ik daar bespreek, het is natuurlijk behoorlijk persoonlijk allemaal, maar ik wil jullie wel laten zien wat ik doen en wat dat teweeg bij mij brengt.
Jullie vragen je vast af waarom ik dit persoonlijke traject wil delen. De reden is simpel. Ik ben niet de eerste en bovenal niet de laatste die een coachingstraject volgt. Met mijn blogs hoop ik een beetje het taboe omtrent coaching te doorbreken. En misschien wel een inspiratie voor andere te zijn die ook al lang twijfelen over de vervolgstappen bij hun uitdagingen!

Lees ook: MOE VAN HET PERFECTIONISME

Afbeelding: Coaching and Mentoring Concept. Door stoatphoto