(Door Astrid) Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel of niet zou gaan delen. Maar nadat ik lang gedacht heb de enige te zijn, ben ik inmiddels een stuk wijzer en wil ik het dus tóch delen. Misschien hebben jullie het je wel afgevraagd… De lente is in aantocht, waar blijven de leuke knutsel en kringactiviteiten… Ze zijn er niet, niet als gastblogger bij juf Maike, en ook niet op mijn eigen pagina..
Dat klopt….
Ik moest denken aan het stukje tekst van ‘Van Dikhout’
“Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor, het is zo stil in mij en de wereld draait maar door”
Griep?
Sinds november heeft het voor mij zo wel gevoeld. Het drong eerst niet zo tot mij door. Van het ene op het andere moment was ik ziek… Griep dacht ik…. na een dag of 2 ziek en een weekend bijkomen ging ik op maandag weer aan het werk. Hoezo griep? Ik heb geen griep meer, weg griep, komt goed. Maar de griepverschijnselen gingen over in pijn. Fysieke pijn in mijn rug, schouders en nek. Ineens kon ik niet meer opstaan, mijn lichaam weigerde mee te werken. Met pijn in mijn hart belde ik naar school…. “ik kan niet komen werken, ik kan niet eens fatsoenlijk opstaan… zo kan ik niet bij de kleuters, maar ook niet in groep 3/4”
Het was raar. Zoveel pijn te ervaren en geen verklaarbare reden. Dus naar de huisarts, onderzoeken, foto’s etc…
“Mevrouw, ervaart u stress of spanningen?” Zo vroeg de huisarts… Ik heb hem meewarig aangekeken. Stress? Hoezo stress? Spanningen? Ach… drukke periode, Sint/Kerst etc… En werken op 2 (soms 3) verschillende scholen en je koppie erbij houden, dat was soms een beetje lastig, maar ging wel steeds beter. Na 20 jaar onderwijs leer je dat wel.
Lees ook: WAT IS ERGER: STAKEN OF ZIEK?
Onbegrip
Maar mijn lichaam bleef dienst weigeren. Het ging gewoon niet. Uit de foto’s kwam niets naar voren. Ik zat vol onbegrip naar mijzelf. Waarom ervaar ik zoveel pijn en is er op de foto’s niets te zien?! Ik kon mijn rechterarm nauwelijks optillen, mijn schouder weigerde en deed bij alles pijn. Slapen was ‘s nachts een drama. Na 3 weken was het nog altijd niet veel beter en verwees de huisarts mij naar de fysiotherapeut.
Inmiddels voelde ik me dusdanig ellendig dat er niets meer uit mijn handen kwam… ook thuis niet. Wilde het liefst een potje janken. Gelukkig zijn mijn kinderen inmiddels op een leeftijd waarbij ze best kunnen helpen. Maar mama zag er niet ziek uit, ook al zei ze wel dat het niet ging. Raar toch? Ik vond het zelf al ontzettend raar. Hoe moest dat voor de buitenwereld dan zijn?
Psychosomatische fysiotherapeut
Het vertrouwen in mijn lijf raakte ik kwijt en in plaats van een fysiotherapeut kwam ik bij een psychosomatische fysiotherapeut. Want ik had (en heb) wel fysieke klachten…. maar er was geen goede oorzaak voor te vinden. Op internet vond ik deze uitleg:
Psychosomatische fysiotherapie is een behandelvorm die zich kenmerkt door het begeleiden en behandelen van de psychosomatische component van de (pijn-)klachten. ‘Psyche’ betekent geest en ‘somatisch’ betekent lichamelijk, dus ‘psychosomatische klachten’ zijn klachten die een lichamelijke uitgingsvorm hebben, zoals pijn en vermoeidheid, en een geestelijke of emotionele onderliggende oorzaak.
Omdat het langer en langer bleef duren moest ik naar de Arbo-arts… Zij zei hetzelfde als mijn eigen huisarts een week ervoor: “Het klinkt als een burn-out.”
Het was alsof ze me een klap in het gezicht gaven. Hoezo een burn-out? Mijn lichaam doet pijn, ik kan me niet goed bewegen. Dat is het probleem… toch? Hoe kon je jezelf zo voor de gek houden? Denk ik nu…
Lees ook: HOE HERKEN JE EEN BURN-OUT BIJ JEZELF?
Geduld hebben
Maar zo voelde de afgelopen 3 maanden… De wereld draait door en ik stond stil. Wilde niet en kon niet meer mee met de drukte en de haast. Keek ernaar en dacht…. waarom zoveel haast… met alles. Kan de boel niet wat vertragen? Waarom verwachten we zoveel van elkaar, van de kinderen, van iedereen?
Zet de rem er op!
Met behulp van de fysio en huisarts kijk ik nu terug en denk ik: “Hoe heb je het zo lang kunnen ontkennen en volhouden?!”
Maar ja…. deze juf vond altijd dat ze niet ziek kon zijn of mocht zijn. Mijn collega’s opzadelen met extra dagen, omdat ik er niet was. Kon toch eigenlijk niet? Wilde het fijnste, leukste, mooiste uit de kinderen en mijzelf halen.
Zorgen dat we samen de wereld ontdekten en ik me net zo kon verwonderen als de kinderen. Paddenstoelen, blaadjes, wurmpjes, fluitende vogels, maar ook, hoe hoog maken we de toren van bekertjes voordat het omvalt en hoe komt het dan dat het omvalt? Samen dansen, liedjes zingen, lachen en leren.
Ik heb me heel lang heel ellendig gevoeld. Weet ook: “ik ben er nog niet.” Zou ik wel willen. Maar ik heb geleerd dat ik niet alleen geduld met de kinderen in de klas, mijn eigen kinderen en alle volwassenen om mij heen moet hebben. Maar juist ook geduld met mijzelf. En dát…. is een leerproces. En ik denk dat er meer mensen zijn die dat kunnen en moeten leren. Geduld hebben met jezelf en soms een pas op de plaats. Vertraag maar!
Vallen en opstaan
Ik ga 2 stappen vooruit en dan weer 1 terug. Het gaat met vallen en opstaan. Maar ik geniet weer van de pracht van de natuur (zelfs als het regent) ik kan weer met plezier kijken naar kinderen die spelen. Heel af en toe komt de juf in mij toch weer terug. Niet meer zoals ze was, een stukje wijzer in ieder geval. Het komt wel weer goed. Ik kan weer lachen. Met vallen en opstaan.
Uitgelichte foto: Shutterstock