Ik ging afgelopen week op retraite en wat er toen gebeurde… Ik wilde altijd al zo’n lekkere clickbait-zin schrijven ;). Ik werkte bij de retraite bijvoorbeeld aan dat ik mezelf vaak niet goed genoeg voel. In ieder geval was er één groot thema dat bij mij in die dagen speelde: compassie. Liefde voor mezelf én voor anderen waar ik je graag meer over vertel.
De stilteretraite
De vijfdaagse stilteretraite die ik heb gevolgd is één van de voorwaarden om professioneel mindfulnesstrainer te worden en dat wil ik heel graag! Het schema van de dag zag er ongeveer zo uit:
7.00 uur wakker worden
7.30 uur yin yoga
8.30 uur ontbijt
10.00 uur zitmeditatie
10.30 uur loopmeditatie
11.00 uur thee
11.30 uur zitmeditatie
12.00 uur loopmeditatie
12.30 uur lunch en zelf mindfulness beoefenen
15.30 uur zitmeditatie
16.00 uur loopmeditatie
16.30 uur dyades: gesprek op vragen van de docent
17.00 uur zitmeditatie
17.30 uur thee
17.45 uur yin yoga
18.30 uur diner
20.00 uur talk van de docent
20.30 uur zitmeditatie
21.00 uur zelf mindfulness beoefenen en naar bed
In die tijd mediteer je dus heel veel waardoor je tot inzichten komt. Je leert ook steeds beter te concentreren op de meditatie en alles op te merken wat er op te merken is in het hier en nu: gedachten, gevoelens en sensaties in je lijf. Je wordt helemaal op jezelf teruggeworpen. Je mag elkaar los van de dyades niet spreken en zo weinig mogelijk oogcontact maken. Er is geen afleiding van telefoon en zelfs boeken lezen, sporten en muziek luisteren wordt afgeraden.
Wat vond ik ervan?
Ik vond het van tevoren heel spannend. Vooral omdat ik mijn kinderen vijf dagen niet zou zien en spreken. Ik was heel benieuwd hoe zij daarop zouden reageren en ik natuurlijk zelf ook. Ik koos er wel voor om mijn telefoon in te leveren en ook geen afleiding op te zoeken. Ik wilde juist graag de speciale ervaring doorleven en dat is me aardig gelukt.
Ik ervoer heel veel weerstand, verdriet van bijvoorbeeld mijn kinderen missen, maar daardoor werden de mooie momenten ook intenser. Mindfulness draait voor mij echt om alles te ervaren wat er op dit moment gebeurt. De moeilijke momenten doorvoelen, maar ook de mooie kanten van het leven.
Ik ben niet zo’n huilebalk, maar elke dag heb ik gehuild, het was zo intens! Maar net zoals het leven op en af gaat- soms is het naar en soms is het geweldig- ervoer ik dat in de retraite ook heel sterk. Het ene moment was heftig en het andere moment geweldig. Ik vond het een bizar mooie ervaring om alles juist zo intensief mee te maken en helemaal teruggeworpen te worden op mezelf.
Zelfliefde
Het grote thema wat bij mij speelde in deze retraite was blijkbaar LIEFDE. Ik voelde zoveel liefde voor mijn kinderen en mijn man. En hoe verder ik kwam in de dagen, ook steeds meer liefde voor mezelf. Dit thema komt vaker terug bij mij. Ik vraag bijvoorbeeld veel bevestiging bij de dingen die ik doe, omdat ik het niet goed bij mezelf kan voelen. Ik vind mezelf vaak niet goed genoeg. En dat speelde een grote rol in deze retraite. Na een aantal dagen doorvoelen dat ik liefde kon voelen voor mezelf, met meer compassie naar mezelf kan kijken. En daarom voelde ik ook zoveel liefde voor anderen. Ik gun deze zelfcompassie iedereen en zeker leerkrachten! Wij leerkrachten zorgen graag voor iedereen, maar vaak niet zo goed voor onszelf. Ik gun iedereen een beste vriend of vriendin in zichzelf die met meer compassie naar de wereld kan kijken.
Wat is dat, compassie?
We zijn vaak ontzettend hard voor onszelf. Altijd een stemmetje (de innerlijke criticus) in ons dat zegt dat het beter of mooier kan. Dat we niet behulpzaam genoeg zijn of dat we nóg harder moeten werken. Dat stemmetje geeft ons ook hard op onze kop als er iets niet is gelukt. “Zie je wel sukkel dat je er niks van kan, zometeen ziet iedereen dat! Volgende keer nog veel beter je best doen!” Hoe vaak we ook tegen de kinderen zeggen dat fouten maken mag, zelf vinden we dat maar al te moeilijk. En als we dan een fout maken, straffen we onszelf ook nog eens af in ons hoofd. Met zelfcompassie werk je aan dat stemmetje in je hoofd. Denk bijvoorbeeld maar eens aan je beste vriend(in) en wat hij of zij tegen je zou zeggen als je over je “falen” vertelt. Je leert om dat ook tegen jezelf te kunnen zeggen.
Je accepteert ook dat pijn en lijden bij het leven horen. Je komt verlies tegen, verdriet, frustratie, je maakt fouten, je loopt tegen je eigen grenzen aan, je voldoet niet aan je eigen idealen. Als je daar compassie bij kunt voelen, kun je ook meer compassie voelen voor anderen. Lees hier meer over onderzoek naar compassie. Je oefent dus om meer liefde te voelen voor jezelf.
Compassie voor de kinderen
Als je met meer compassie naar jezelf kunt kijken, zul je merken dat je ook met meer compassie naar de kinderen kunt kijken. De verbinding met ze zal anders zijn, je hebt meer empathie en je kunt meer invoelen wat je groep nodig heeft. Ik vond het in ieder geval ook voor mezelf heel waardevol om eens aan zo’n stilteretraite deel te nemen.